¡Bienvenida en Bolivia!

Eerst en vooral wil ik iedereen bedanken die in de pen kroop om mij een paar bemoedigende woorden door te spelen. Aangezien ik altijd lijd aan voortijdige heimwee was het heel leuk om julie reacties te lezen.

Dit gezegd zijnde pikken we de draad weer op, ditmaal vanuit de Nieuwe Wereld:

Het vergde een uitputtende Odyssee die mij langs de Great Lakes van Chicago, de beaches van Miami en de altitura van La Paz voerde om uiteindelijk, een etmaal later, voet aan wal te zetten in Santa Cruz. Hier wachtte mij al meteen een welkomsontbijtje met mijn collega's (dank u wel!) en daarna kon ik mijn bedje spreiden bij Ruth en Noe, die zo vriendelijk zijn om mij een dak boven het hoofd te geven tot ik zelf iets gevonden heb.

Ja, en daar zit je dan! In een stad die de volgende jaren jouw thuis zal worden, waar je zal werken, wonen en (be)leven. Het is een onbestemd gevoel, een mengeling van nieuwsgierigheid, onzekerheid en ongeduld. Santa Cruz lijkt me een stad waar vanalles aan de gang is waar ik nog geen weet van heb. Het is een leuke mengeling van chaos en verval, brede boulevards met druk verkeer, modehuizen naast de lokale groentemarkt, dit alles op tropische ritmes (en temperaturen). Schoenen repareren gebeurt hier op straat en duurt vijf minuten, een afspraak maken met iemand duurt dan weer een eeuwigheid. Berg dus al je vanzelfsprekendheden maar even op en bienvenido en Santa Cruz!

Zo'n grote stad maakt natuurlijk ook wel dat ik me een beetje gedesoriënteerd voel. In het Spaans hebben we daar een mooi woord voor: despistada, 'van de weg af'. Mijn huidige obsessie bestaat dan ook uit stratenplannen. Ik heb me er twee aangeschaft en ze vormen voor het moment mijn belangrijkste bezit. Zij zijn mijn voornaamste bondgenoten in mijn strijd met de taxichauffeurs. Het heeft hier namelijk geen zin om als bestemming een straatnaam op te geven. Een taxi neem je hier als volgt: "Goede dag meneer, hoe gaat het .... kunt u me naar de derde ring tussen universiteit patata en hotel patati brengen en hoeveel zou u me daarvoor aanrekenen?" Meer dan eens vind je mij dus langs de kant van de weg met een taxichauffeur over een stratenplan gebogen om uit te zoeken hoe hij nu precies moet rijden.

Maar wat iedereen zich vooral afvraagt is waarschijnlijk: wat doet ze daar ganse dagen? Welnu, in een poging om van enige adminstratieve orde te getuigen: EEN LIJSTJE!
- me oriënteren natuurlijk,
- een huisje zoeken,
- de procedure inzetten om een verblijfsvergunning te krijgen,
- de plataforma en de organisaties waaruit ze bestaat doorgronden.

Over elk van die bezigheden later meer!

Net als vreemde vogels

De koffers zijn nauwelijks gepakt, de berg bagage wordt steeds indrukwekkender - voorlopig verdring ik de gedachte dat ik ooit prioriteiten zal moeten stellen -, het appartement is nog niet ontruimd en het Spaans lijkt elke dag meer Chinees,
maar niettemin ...
ik ben er klaar voor!!!!!!!!

Misschien vragen enkelen onder jullie zich af waarvoor ik dan wel klaar ben? Goede vraag. Ik heb er zelf ook geen idee van, maar wat vast staat is dat ik op 16 oktober 2008 ons Belgenlandje achter mij laat om een reuzeuitdaging in Bolivia aan te gaan!!! Ik zal er aan de slag gaan als pedagoge voor een Boliviaans platform, Plataforma Unidos, via de ngo Volens. Dit platform bestaat uit een aantal organisaties die hulpverlening bieden aan straatkinderen in de miljoenenstad Santa Cruz. Voorwaar werk genoeg hoor ik u denken en ik ben het met u eens!

Waarom ik dat doe? Wat dezen betreft volstaat het om naar het gedicht op foto van de blog (het Titicaca-meer btw) te verwijzen. Zoals zo vaak hebben anderen voor mij dat beter verwoord dan ik ooit zal kunnen doen. En naast deze nobele gedachten speelt er natuurlijk een beetje een 'net als vreemde vogels' gevoel mee. Wie dat monument der schlagers kent zal wel weten waarover ik het heb.

Dat alles sluit niet uit dat ik jullie uit het oog verlies, dus heb ik deze blog gestart. Hoe deze zich verder zal ontwikkelen weet ik nog niet, maar ik hoop dat het jullie een beetje een indruk zal geven van het leven in Bolivia, mijn leven, dat van de straatkinderen en dat van Juan met de pet.
Ik ben er bijzonder trots op dat het ding überhaupt functioneert (als u op de hoogte zou zijn van mijn ICT-maagdelijkheid zou u dat begrijpen) en nog trotser dat ik er zelfs in geslaagd ben om een link te voorzien waardoor u mijn hersenspinsels in uw e-mail inbox ontvangt (langs de andere kant ontneemt u zich dan het genoegen om het Titicaca-meer te zien).
Hiervoor hoeft u enkel op de link onder 'Bolivida per e-mail ontvangen' te klikken (onderaan de blog). U komt dan op een webpagina (in het Engels) waar men u zal vragen om uw e-mailadres en een letter/cijfercombinatie (over) te typen. Daarna klikt u op 'Complete Subscription Request'. Vervolgens zal u in de inbox van uw e-mail een bevestigingsbericht krijgen. Klik op de link in dat bericht en voila, u bent klaar om 'Bolivida' in uw inbox te ontvangen.
Verder is er ook nog een link om Bolivida via RSS te ontvangen. Ik heb geen idee waar dat over gaat, maar voor diegenen die dat wel hebben; ga uw gang.

Tot slot wil ik nog even meegeven dat ik hoop dat ik evenveel uit Bolivida zal halen als u, en wel via uw reacties op mijn schrijfsels. In deze interactieve tijden mag uw stem natuurlijk niet ontbreken, dus voel u vrij (of eerder een beetje gedwongen) om uw reacties op deze blog neer te pennen (via de blog natuurlijk). Ik ben nogal een voorstander van de 'ongoing discussion of mankind' dus bij deze verontschuldig ik me bij voorbaat helemaal niet voor de onzinnigheden die ik hier zal achterlaten, maar nodig ik u uit om mij op betere gedachten te brengen!