vorming in Misión Timoteo

Deze week hebben Graciela en ik het drukke SC even achter ons gelaten en zijn we naar Misión Timoteo gegaan,
een evangelistisch huis voor jongetjes, partnerorganisatie van Plataforma, gelegen op een terrein van 200 hectares, op het platteland dicht bij Portachuelo (zie kaart). We hebben er vier dagen lang vorming gegeven aan het personeel.
Misión Timoteo is eigenlijk een samenleving in mini. Elk personeelslid woont met zijn familie op het terrein, deelt de de maaltijden en participeert in spirituele oefeningen. Dat maakt dat er een behoorlijk warme sfeer hangt. De jongens leven dicht bij de dieren, helpen op de boerderij
(en de cooperanten ook, een mens moet van alle markten thuis zijn),
en rijden zonder zadel paard (de cooperant verkiest een zadel).

Doordat we in het huis zelf bleven slapen was het een speciale ervaring. Dicht bij de equipe en de jongens leven, in die prachtige natuur, onze methodologie constant aanpassen aan de laatste ontwikklingen...
Het was een vermoeiende week: ‘s nachts insecten jagen met een slipper en liggen keren op een keiharde matras, ‘s ochtends een koude douche en een kom rijst met melk, lesgeven, ‘s middags opnieuw rijst met vlees en ui, opnieuw lesgeven, in slaap vallen in de wei en polderverbrand wakker worden, schuifelend en bevend van de schrik een wei met vermoedelijke stieren oversteken, in een camion naar het dorp Portachuelo rijden (koffie drinken!) op zoek naar een Internetcafe om lesmateriaal uit te printen, enfin een mengeling van nieuwe indrukken en de zegeningen van de natuur, die maken dat dit een week was die ik niet snel zal vergeten.
Ik was heel blij dat ik op Graciela kon rekenen want hoewel heel interessant was, was het niet makkelijk om de debatten over opvoeding, communicatie en emoties te leiden, omdat de religie heel sterk aanwezig is en, naar mijn aanvoelen, het ganse educatief proces stuurt. Heel veel evenwichtswerk dus, maar ik het wel het gevoel dat we met onze ideeën een brug hebben kunnen slaan en een spoortje hebben nagelaten.


De diplomaceremonie was het hoogtepunt van de week. Alle jongens en opvoeders samen, Graciela die nog een mooi gedichtje voorlas, en vervolgens 26 jongens en een pak opvoeders die ons met uitgestrekte handen de zegen geven.

Na deze inleiding in relgigieus leven begrijp ik ook beter waarom het zo uitzonderlijk is dat zeven organisaties van verschillende religies de krachten hebben samen gebundeld in een Plataforma.
Meer foto's op Flickr!

haal eens een clown in huis

Donderdagavond, telefoon van een clown. Of ik hem enkele dagen een bed kon lenen?
Eerlijk gezegd had hij geen beter moment kunnen kiezen, ik bevond me namelijk op de rand van een zenuwinzinking. Deze maandag ging normaal de cursus voor opvoeders van start, maar ik heb het allemaal moeten uitstellen. Het leek wel of de laatste weken gans de cosmos samenspande tegen mij: ziek, de Boliviaanse bureaucratie op haar best, enz enz, enfin, ik had de zaak niet goed onder controle waardoor tegen de woensdag bleek dat ik zonder aula en zonder leerlingen zat, maar wel met een lesgever uit La Paz die zijn vliegtuigticket al had gekocht. De fase van paniek was ik tegen dan al voorbij, bevond me eerder in de fase van: Ik verhuis naar een onbewoond eiland, en als dat niet kan creer ik er een in mijn hoofd en ga ik als een zombie op de sofa gaan zitten, wat ik donderdag (feestdag) dan ook gedaan heb.
Maar daar klopte dus een clown aan mijn deur, en hoewel ik nog steeds probeerde als zombie op de sofa te zitten, wil dat niet zo lukken wanneer er iemand zit te jongleren in je living.
Vrijdag heb ik dan de beslissing genomen om de cursus uit te stellen, de lesgever is maandag gekomen, maar we hebben van zijn aanwezigheid geprofiteerd om alles goed en met kalmte voor te bereiden, en om vergaderingen met de partnerorganisaties te organiseren. Ik heb eens diep ingeademd en ben met nieuwe moed begonnen, en weer een les wijzer: de zaken goed in handen nemen en proactief zijn. EN NIET PANIKEREN WANNEER ALLES NAAR DE VAANTJES GAAT
De clown is ondertussen alweer vertrokken.

Satellietbeelden van Santa Cruz en belangrijke adressen

Het gevolg van een internetaansluiting in huis: Na veel geklungel ben ik erin geslaagd om een mapje op mijn blog te zetten waar je via satellietbeelden mijn huis, mijn werk etc kan op zien.
Je klikt best op het blauwe 'Santa Cruz' dan krijg je de map wat groter. Links zie je de plekken die je kan gaan zien, bv het regiokantoor van Volens, recht op de map kan je via de pijltjes navigeren, inzoomen, uitzoomen, naar boven, naar links etc.
Wordt van tot tijd ge-updated!

De republieken van God

Een paar weken geleden heb ik van de aanwezigheid van mijn ouders geprofiteerd om een stukje Bolivia te ontdekken: de Jezuietenmissies in de Chiquitania van Bolivia. De treinreis naar de verste missie, San José, ons punt van vertrek, was volgens mijn ouders al een belevenis op zich. Ik citeer: We werden door elkaar geschud, van voor naar achter, van links naar rechts, van boven naar onder, en dat 6 uur lang!

De Chiquitania omschrijven is moeilijk.
Probeer je het volgende voor te stellen: rode aarde, meertjes, palmbomen, vogels, overvloedig fruit, en groen, groen, groen.
In dit onaardse stukje paradijs (de foto's doen de werkelijkheid onrecht aan) stichtten de jezuieten in de 18 eeuw meer dan tien missies: de missies van de Chiquitos (lett. de kleine mensjes).
Elke missie bestaat uit: een groot plein gedomineerd door een kerk,
elk van hen een staaltje van vermenging van christelijke en lokale cultuur, zoals deze Maria met indiaans gezicht: en voor de rest: stofferige straatjes van rode aarde waar de taxichauffeurs je op hun moto naar je bestemming brengen.
De Jezuieten legden er een militair regime op aan de lokale bewoners, in die periode nomaden die leefden van de natuur. Ik moet er echter aan toevoegen dat ze heel wat meer respect voor de plaatselijke cultuur hadden dan de conquistadores van die tijd en dat de nazaten van de Chiquitanos de traditie van de missies blijven voortzetten. Die erfenis bestaat o.a. uit barokmuziek en houtsculptuur. De jezuieten hadden namelijk hun violen en beitel meegebracht, en muziekonderwijs en houtbewerking vormde indertijd een fundamenteel onderdeel van hun 'educatief programma'. De barokcultuur van de Chiquitania heeft een eigen ontwikkeling gekend, onafhankelijk van de Europese, en geregeld wagen internationale gezelschappen de tocht de Chiquitania om er barokfestivals te gaan uitvoeren. Elke missie heeft ook zijn eigen muziekschool, waar de musici van de toekomst worden opgeleid. Stel u voor: een dorpje in doodse stilte, de kerklokken luiden, en daar komen alle kinderen op hun slippers aangesloft, viool over de schouders.

En dan zijn er de houtateliers. Internationaal befaamd (zeggen ze daar toch). In de ateliers worden mannen (sculpteren) en vrouwen (schilderen) opgeleid om te kunnen voldoen aan de bestellingen van christelijke kunst, alles in ceder-hout.

Wie meer wil weten kan naar de film 'The Mission' kijken, waarvan hier een voorproefje.

Ik heb hem zelf nog niet gezien, het lijkt me vrij Hollywoodiaans, maar het geeft wel een idee. De Jezuieten werden in 1767 trouwens verjaagd door de Spaanse kroon, de Portugese kroon en, jawel, het Vaticaan. Ze stonden de Conquistadores namelijk in de weg in hun bloeddorstige zoektocht naar El Dorado (de stad van goud). 230 jaar later heeft een Zwitserse Jezuiet, H. Roth, het titanenwerk verricht om alle kerken met de hand te restaureren. De mens heeft er zeven jaar over gedaan. Een werk dan niet tevergeefs was want sinds 1992 behoren de missies tot het werelderfgoed van de mensheid.