Tanken in Santa Cruz...

Nu ik al meer dan een maand mijn weg probeer te vinden in Santa Cruz begin ik zo langzaamaan door te hebben dat zelfs de meest voor de hand liggende zaken hier toch net een tikje anders zijn. Tanken bijvoorbeeld, onmisbaar in een stad waar naar mijn gevoel meer auto's dan inwoners zijn.
De meeste auto's rijden hier op brandstof en ... gas. Persoonlijk heb ik daar nog nooit van gehoord en de vele botsingen indachtig, verwacht ik nu alle momenten een gasontploffing. Men beweert echter dat het veilig is en vooral heel goedkoop (hoewel niet zo goed voor de motor).
Het is ook een goede oplossing voor het gebrek aan benzine. Af en toe worden hier ganse lanen en kruispunten geblokkeerd door massa's auto's (of beter: auto-eigenaars in hun auto's) die staan te wachten op de verwachte levering van benzine. De politie staat dan wat voor de show te zwaaien met een stokje maar ze kunnen er even goed een aap met een stokje zetten. Als je door de file wilt geraken zit er maar een ding op: toeteren, roepen, met de armen zwaaien en nog eens roepen.

In Santa Cruz hebben ze trouwens nog een andere originele manier gevonden om de pijn van de hoge brandstoffen te verzachten. U bent waarschijnlijk wel bekend met de pitstop/carwash-babes die vanalles doen behalve je auto herstellen/wassen? Wel, in de tankstations hier word je bediend door exotische, hooggehakte babes in hotpants. Diegenen die dit spektakel, uitaard vanuit puur antropologische belangstelling, wel eens willen zien moet ik teleurstellen. Ik had op het betreffende moment geen camara bij maar ik ben ervan overtuigd dat uw verbeelding wel kan bijspringen.

Hun mannelijke collega's daarentegen lopen rond in slobberige saaie kleren. Hoog tijd dat de vrouwelijke chauffeurs in Santa Cruz eens een marcha organiseren om hun recht op esthetisch genot te laten gelden!

Mijn appartement

Hieronder een paar foto's van mijn appartement. Het ligt op vijf minuutjes lopen van mijn werk, heeft airco (heeeel belangrijk), en tv met kabel (hoewel ik nog niet weet of dit laatste een vloek of een zegen is).


Mijn straat

De living

De keuken

De slaapkamer

De badkamer (1 van de 2!)
De logeerkamer



Mijn koerke



Boliviaans wasmachine

Huizenjacht

Ik heb een appartement en kan mijn geluk niet op!!! Waarom? Welle: In Santa Cruz is een oorlog gaande en die gaat niet over de nieuwe grondwet maar over ... huizen!

De laatste jaren is de stad uit haar voegen gebarsten met als gevolg een tekort aan huizen en stijgende prijzen. In dat tumult moest ik me dus een dak boven het hoofd zoeken en dat mondde uit in volgende strategieën:

methode 1: s'ochtends de krant kopen, zoeken naar veelbelovende zoekertjes en dan bellen;

resultaat: om 8 u 's ochtends zijn de leuke huizen al verhuurd, men neemt gewoon de telefoon niet op, men vraagt de hele dag om een uur later te bellen en tegen de avond vertelt men doodleuk dat het huis al verhuurd is of men reageert wel en vervolgens beland ik in het hol van Pluto.

methode 2: aan elk immobiliënkantoor een lijstje met mijn wensen en telefoonnummer geven

resultaat: de persoon in kwestie kijkt er eens vluchtig naar en dan verdwijnt het briefje om nooit meer gelezen te worden

methode 3: in leuke wijken gaan stappen om te kijken of er niets huur is;

resultaat: na uren rondstrompelen bezweet en uitgeput concluderen dat er niets te huur is

methode 4: dan maar per taxi de wijken verkennen

resultaat: iets minder bezweet en uitgeput concluderen dat er niets te huur is

Bleef nog maar een methode over, mij ingefluisterd door mijn collega's: Zelf een zoekertje plaatsen met als tekst: BLONDINE ZOEKT HUIS...

Gelukkig is het niet zo ver moeten komen. Toen ik tegen een Boliviaanse collega aan het klagen was dat ik niet begreep waarom niemand mij de kans wou geven om de huizen nog maar te bezichtigen, wist zij me te vertellen dat die kerels enkel ingaan op vragen van personen van wie ze weten dat ze veel commissie willen betalen. Eureka!

Vanaf dat moment begon elke conversatie tussen mij en een immobiliënkantoor als volgt: goededag, als u mij de kans geeft om dit huis als eerste te bekijken en ik huur het, betaal ik u een maand commissie. Wanneer kan ik komen kijken? Van een 'Open sesame' gesproken! Drie dagen later vond ik mijn appartement. Het was liefde op het eerste gezicht! Wanneer ik eens heeel veeel tijd heb zal ik foto's opladen.

Nu ga ik mij naar huis haasten. In de koelkast wacht mij een Stella, wereldburger uit Leuven...

Het Tibet van de Amerika's

Ik kan me voorstellen dat sommigen zich wel eens afvragen waar ik nu eigenlijk zit, of de lama's en de panfluiten mij hier rond het hoofd vliegen of eerder de papegaaien en de lianen. Vandaar dat ik jullie af en toe eens zal vervelen met 'achtergrondinformatie' uiteraard vanuit mijn eigen compleet subjectieve bril geschreven.

Laten we beginnen bij het begin, da's altijd handig.

Ver mapa más grande

Op de kaart zie je dat ik dus in Zuid-Amerika zit, in Bolivia. Bolivia is zo groot als Frankrijk en Spanje samen, oftewel 39 keer België. Je vindt er dan ook zowel eeuwige sneeuw en ijle lucht als vochtige oerwouden gonzend van de insecten. Simpelweg gezegd bevinden de hoge toppen van het Andesgebergte zich in het westen (grens met Peru) en de warmere groene streken in het oosten. De rode stip duidt Santa Cruz aan.

Ik bevind mij dus in de vochtige laaglanden van Bolivia, in het departement Santa Cruz (tien keer zo groot als België!) waarvan je hier de kaart ziet met de verschillende provincies. Rechtsbovenaan zie je de locatie van het departement in Bolivia.

Omdat het het hoogste van alles zou hebben - de hoogst gelegen hoofdstad, het hoogste bevaarbare meer (Titicaca-meer) - wordt Bolivia ook wel eens het Tibet van de Amerika's genoemd. De hoofstad is, euh, een beetje gecompliceerd. Hier komen we namelijk in de buurt van de politiek en die is hier de laatste tijd nogal aangebrand. Ik heb nog wat tijd nodig om me hierover een idee te vormen maar ik kan wel al meegeven dat Sucre de wettelijke hoofdstad is waar de juridische macht zetelt en dat La Paz de onofficiële hoofdstad is waar de uitvoerende en wetgevende macht zetelt en dus ook den Evo.

'Den Evo' dat is Evo Morales, de eerste Indigeense president van Bolivia. Op handen gedragen door het (arme) westen van het land, gehaat door het (rijke) oosten. Daarover later meer.

De helft van de bevolking hier beweert puur Indigeens bloed te hebben. Misschien is dat cijfer overdreven maar het zegt wel iets over het belang van het onderwerp. Zoals in gans Zuid-Amerika hebben ook de Boliviaanse Indigeense volkeren er jaren van verdrukking op zitten. De grootste indigeense volkeren in Bolivia dat zijn: de Quechua, de Aymara en de Guaraní, elk met een eigen geografische concentratie, taal en cultuur. De rest van de bevolking bestaat uit nakomelingen van de Spanjaarden, al niet met een vleugje indigeens bloed en buitenlanders natuurlijk, zoals ik.

Rest mij nog om te zeggen dat sociale en politieke problemen gepeperd met economische malaise, gesudderd in Zuid-Amerikaans animo geregeld leiden tot protestas, marchas en demonstraties. De laatste maanden hebben deze een orgelpunt bereikt in de confrontatie tussen oost en west, rijk en arm, blank en indiaans (ik geef toe dat dit een beetje simplistisch is voorgesteld). Het komt er op neer dat het rijke oosten de armoedepolitiek van den Evo niet zo zit zitten, haar rijkdommen niet wil delen met de armere provincies en het liefst autonoom zou worden.

Op het kaartje (gemaakt door Maarten Lambrechts, ex-cooperant van Volens, www.saarmaart.be) zie je dat Santa Cruz een van de departementen is dat de autonomie wil uitroepen (ook wel de media luna genaamd).

Conclusie: Ik heb nog een heleboel te leren over Bolivia!