Wie hier een tijdje verblijft, af en toe in de kranten snuift en al eens naar de radio luistert, heeft al snel door dat de werkelijkheid de fantasie overtreft en de boeken van Isabel Allende pure realiteit zijn.
Alles is mogelijk, niks is zeker, zou de nationale slogan kunnen zijn. Een ding is wel zeker, voor de Bolivianen, en bij uitbreiding alle bewoners van het Nieuwe Continent, begiftigd met Zuid-Amerikaanse animo, omringd door een landschap dat op zich al aan geen enkele normaliteit voldoet, is de werkelijkheid een stuk flexibeler en rijker aan mogelijkheden dan voor ons rechtlijnige Europeanen. Getuige hiervan is de laatste ontwikkeling in het debacle met Chili. Als tegemoetkoming voor het feit dat zij lang geleden Bolivia de toegang tot de zee hebben ontnomen, stellen zij nu voor om .... een 150 kilometer lange tunnel vertrekkende in Bolivia en uitkomende in de zee te graven. Opgelost staat netjes! Om de zaken wat te vergemakkelijken zouden ze dan een kunstmatig eiland aanleggen waar de Bolivianen aan wal kunnen komen.
De Boliviaanse marine, ten andere, oefent tot op heden op het Titicacameer, op 4000 meter hoogte.
dinsdag 26 mei 2009
maandag 4 mei 2009
Piñatas, de Knack en bubbels
Oef, eindelijk nog eens tijd en internet gevonden om iets te neer te pennen. Wie de foto’s een beetje volgt heeft wel een idee van alle gebeurtenissen hier, maar een woordje uitleg is toch wel altijd leuker.
Begin mei was er de feestelijke opening van de allereerste thematische bibliotheek rond het werken met straatkinderen en –jongeren in Santa Cruz. In realiteit is het nog een bescheiden bibje, maar we hebben het toch in stijl gevierd, met wat bubbels, een lintje en een paar speeches. Nu is het kwestie van blijven uitbreiden en in een later tijdstip kunnen we de bibliotheek dan openen voor het publiek (nu is ze enkel toegankelijk voor het personeel van Plataforma en de partnerorganisaties). Voorlopig hou ik me bezig met het uitlenen, maar binnenkort ga ik eens op zoek naar een vervanger (al was het maar om te vermijden dat er nog meer mensen zijn die denken dat ik bibliothecarresse van beroep ben, niets dat ik iets tegen het beroep heb, maar kom ... ).
Graciela en ik hebben ook voor het eerst ons welkomspakket voor nieuwe opvoeders gegeven. Pahuichi, een tehuis voor tienermoeders die op straat leven, was ons proefkonijn. Het welkomspakket geeft een practische inleiding in: het opvoedingsproces, rol van de opvoeders, comunicatie, controle en hantering van emoties. We hebben best wel veel theorie gezien, maar er was vooral veel plaats voor oefening en rollenspelen, want deze onderwerpen ondervind je best aan den lijve. De vorming werd afgesloten met een piñata, voor de gelegenheid gevuld met snoepjes en evaluatiedocumentjes. Het waren vier geweldige dagen. Er was veel participatie en openheid in de groep en ik heb zelf heel veel bijgeleerd. Binnen een maandje gaan we nog eens terug om een nagesprek te houden. Ben benieuwd of de vorming hun in de praktijk wat opgeleverd heeft. De idee is nu om dit welkomspakket te herhalen in andere partnerorganisaties, telkens wanneer er een groepje nieuwe opvoeders is. Een aantal organisaties hebben laten weten dat ze geínteresseerd zijn. Ik kijk er naar uit!
Van tijd tot tijd wordt er voor de straathoekploeg een vormingsmoment voorzien. Deze keer hadden Ruth en ik twee middagen rond creativiteit voorbereid. Aangezien de theorie elke vorm van creativiteit doodt, hadden we spelletjes en oefeningen voorbereid rond gerelacioneerde concepten en elke keer schilderden we die woorden dan bij op een schilderij. Het werd uiteindelijk een knotsgekke workshop (commentaar van een van de opvoeders) en buiten onze wil om wel heel creatief. De eerste keer zaten we na een uur al door ons programma heen: oeps. Gelukkig kunnen we rekenen op een creatieve ploeg die ons gered heeft door zelf voorstellen te doen. De tweede keer moest Ruth midden in de workshop door. En nu probeer ik me wel altijd te overtuigen dat ik een heel flexibel mens ben, maar in de praktijk moet ik toch alles grondig plannen en voorbereiden, dus dat was effe zweten. Al bij al is het allemaal nog goed afgelopen en het schilderij hangt nu in de kamer van de opvoeders, als dagelijks opkikkertje om de creativiteit te bevorderen.
Afgelopen maandag uiteindelijk was de eerste bijeenkomst van ons subcomité ‘vorming’. Volgens sommige collega’s klinkt dat behoorlijk comunistisch :) maar ik vind het wel iets hebben. Het subcomité is eigenlijk een clubje dat af en toe eens gaat samenkomen om over het vormingsaanbod van Plataforma na te denken. Onze eerste vergadering was in elk geval heel productief. De grote strategische lijnen werden er vastgesteld alsook de concrete planning voor 2009. We gaan dit jaar thematische vormingspakketten aanbieden en de opvoeders kunnen zich voor elk pakket (module) inschrijven. Wie alle workshops binnen een module volgt krijgt een certificaat. De eerste module wordt een inleidende module over: opvoeden en de rol van de opvoeders, karaktistieken van straatkinderen en –jongeren, het driefasemodel (straat, opvangtehuis, residentiele setting), rechten van het kind, en de sociale kaart van Santa Cruz. Begin juni willen we er al mee beginnen, en af en toe word ik een beetje zenuwachtig en vraag ik me af hoe ik dat allemaal ga doen. Maar goed, ik kan altijd op mijn subcomité rekenen.
Op persoonlijk vlak zijn er ook veel veranderingen. Mijn logeetje, Graciela, heeft een kamer gevonden, weliswaar vlak in de buurt, maar vanaf moet ik mijn tortillas dus zelf bakken! Vorige maandag is de delegatie van het thuisfront, in de vorm van de mama, de papa en twee vrienden, in Viru Viru, de luchthaven hier, geland. Al het personeel daar had trouwens mondmaskertjes en handschoenen aan. Voor wie zich nu zorgen maakt: er ligt ongeveer 6000 kilometer tussen Mexico en Bolivia. Ik geniet dus van: rode neuzen, de Knack, De smaak van de Keyser, een obscure cd (Buurman rockt, cadeautje van mijne peter) en kleren met de geur van thuis. Mama en papa blijven ook in Bolivia hun eigene zelf. Ze ontdekken op hun gemak de colour locale en verteren dat s avonds met een goed wijntje. En wat vinden ze van mijn appartement? Ik laat hun zelf aan het woord:
Mama: Dat ziet er hier goed uit, en wacht maar, ik zal dat hier eens van boven tot beneden kuisen ze want ik krijg dat toch properder.
Papa: Verdoeme toch he, ik heb spijt dat ik mijn gereedschapskist niet heb meegenomen.
Ze hadden Giesbaargse mattetaarten meegenomen, tot grote vreugde van mijn collega's, die de culinaire kwaliteiten van de Belgen nu hoog inschatten.
Begin mei was er de feestelijke opening van de allereerste thematische bibliotheek rond het werken met straatkinderen en –jongeren in Santa Cruz. In realiteit is het nog een bescheiden bibje, maar we hebben het toch in stijl gevierd, met wat bubbels, een lintje en een paar speeches. Nu is het kwestie van blijven uitbreiden en in een later tijdstip kunnen we de bibliotheek dan openen voor het publiek (nu is ze enkel toegankelijk voor het personeel van Plataforma en de partnerorganisaties). Voorlopig hou ik me bezig met het uitlenen, maar binnenkort ga ik eens op zoek naar een vervanger (al was het maar om te vermijden dat er nog meer mensen zijn die denken dat ik bibliothecarresse van beroep ben, niets dat ik iets tegen het beroep heb, maar kom ... ).
Graciela en ik hebben ook voor het eerst ons welkomspakket voor nieuwe opvoeders gegeven. Pahuichi, een tehuis voor tienermoeders die op straat leven, was ons proefkonijn. Het welkomspakket geeft een practische inleiding in: het opvoedingsproces, rol van de opvoeders, comunicatie, controle en hantering van emoties. We hebben best wel veel theorie gezien, maar er was vooral veel plaats voor oefening en rollenspelen, want deze onderwerpen ondervind je best aan den lijve. De vorming werd afgesloten met een piñata, voor de gelegenheid gevuld met snoepjes en evaluatiedocumentjes. Het waren vier geweldige dagen. Er was veel participatie en openheid in de groep en ik heb zelf heel veel bijgeleerd. Binnen een maandje gaan we nog eens terug om een nagesprek te houden. Ben benieuwd of de vorming hun in de praktijk wat opgeleverd heeft. De idee is nu om dit welkomspakket te herhalen in andere partnerorganisaties, telkens wanneer er een groepje nieuwe opvoeders is. Een aantal organisaties hebben laten weten dat ze geínteresseerd zijn. Ik kijk er naar uit!
Van tijd tot tijd wordt er voor de straathoekploeg een vormingsmoment voorzien. Deze keer hadden Ruth en ik twee middagen rond creativiteit voorbereid. Aangezien de theorie elke vorm van creativiteit doodt, hadden we spelletjes en oefeningen voorbereid rond gerelacioneerde concepten en elke keer schilderden we die woorden dan bij op een schilderij. Het werd uiteindelijk een knotsgekke workshop (commentaar van een van de opvoeders) en buiten onze wil om wel heel creatief. De eerste keer zaten we na een uur al door ons programma heen: oeps. Gelukkig kunnen we rekenen op een creatieve ploeg die ons gered heeft door zelf voorstellen te doen. De tweede keer moest Ruth midden in de workshop door. En nu probeer ik me wel altijd te overtuigen dat ik een heel flexibel mens ben, maar in de praktijk moet ik toch alles grondig plannen en voorbereiden, dus dat was effe zweten. Al bij al is het allemaal nog goed afgelopen en het schilderij hangt nu in de kamer van de opvoeders, als dagelijks opkikkertje om de creativiteit te bevorderen.
Afgelopen maandag uiteindelijk was de eerste bijeenkomst van ons subcomité ‘vorming’. Volgens sommige collega’s klinkt dat behoorlijk comunistisch :) maar ik vind het wel iets hebben. Het subcomité is eigenlijk een clubje dat af en toe eens gaat samenkomen om over het vormingsaanbod van Plataforma na te denken. Onze eerste vergadering was in elk geval heel productief. De grote strategische lijnen werden er vastgesteld alsook de concrete planning voor 2009. We gaan dit jaar thematische vormingspakketten aanbieden en de opvoeders kunnen zich voor elk pakket (module) inschrijven. Wie alle workshops binnen een module volgt krijgt een certificaat. De eerste module wordt een inleidende module over: opvoeden en de rol van de opvoeders, karaktistieken van straatkinderen en –jongeren, het driefasemodel (straat, opvangtehuis, residentiele setting), rechten van het kind, en de sociale kaart van Santa Cruz. Begin juni willen we er al mee beginnen, en af en toe word ik een beetje zenuwachtig en vraag ik me af hoe ik dat allemaal ga doen. Maar goed, ik kan altijd op mijn subcomité rekenen.
Op persoonlijk vlak zijn er ook veel veranderingen. Mijn logeetje, Graciela, heeft een kamer gevonden, weliswaar vlak in de buurt, maar vanaf moet ik mijn tortillas dus zelf bakken! Vorige maandag is de delegatie van het thuisfront, in de vorm van de mama, de papa en twee vrienden, in Viru Viru, de luchthaven hier, geland. Al het personeel daar had trouwens mondmaskertjes en handschoenen aan. Voor wie zich nu zorgen maakt: er ligt ongeveer 6000 kilometer tussen Mexico en Bolivia. Ik geniet dus van: rode neuzen, de Knack, De smaak van de Keyser, een obscure cd (Buurman rockt, cadeautje van mijne peter) en kleren met de geur van thuis. Mama en papa blijven ook in Bolivia hun eigene zelf. Ze ontdekken op hun gemak de colour locale en verteren dat s avonds met een goed wijntje. En wat vinden ze van mijn appartement? Ik laat hun zelf aan het woord:
Mama: Dat ziet er hier goed uit, en wacht maar, ik zal dat hier eens van boven tot beneden kuisen ze want ik krijg dat toch properder.
Papa: Verdoeme toch he, ik heb spijt dat ik mijn gereedschapskist niet heb meegenomen.
Ze hadden Giesbaargse mattetaarten meegenomen, tot grote vreugde van mijn collega's, die de culinaire kwaliteiten van de Belgen nu hoog inschatten.
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
