vrijdag 24 juli 2009

Over het theater

Hiernaast vinden jullie een fotoreportage over de theatervoorstelling in Alalay. Het is de bedoeling om dit album te blijven aanvullen met nieuwe foto's. Neem gerust eens een kijkje op de site zelf (klikken op view my album, je vindt er ondermeer foto's over de workshops met de opvoeders.

Tot nu toe heb ik enkel mijn eigen woorden in deze blog neergepend. Hoog tijd dus om eens te luisteren naar de mensen om wie het echt gaat: mijn Boliviaanse collega's. Vandaag heb ik een interview afgenomen van Jorge Luis Rocha, of een halfslachtige poging om iets te doen wat op een interview lijkt (blijkt dat dat nog niet zo gemakkelijk is). Jorge heeft deelgenomen aan de workshops theater en werkt in Oikia, een dag- en nachtcentrum in de armste wijk van Santa Cruz, het Plan 3000. Dit is zijn ervaring:

De theatertechnieken die ik tijdens de workshops theater heb geleerd, vormen een belangrijke pedagogisch hulpmiddel in het werk dat ik doe met de kinderen. Wanneer de kinderen voor het eerst naar Oikia komen zijn ze immers vaak timide, en hebben ze het moeilijk om zichzelf uit te drukken. Het theater kan helpen om hun verlegenheid te overwinnen en hun eigen talent te ontdekken. Het is een werkvorm die we in Oikia zeker kunnen toepassen.

Persoonlijk heb ik tijdens de workshops geleerd om me te ontspannen, en te ontstressen. Het theater toont je dat je een persoon bent die in staat is om iets uit beelden, te creeëren, om het even wat je je maar ook voorstelt. Het is werkelijk een prachtig iets dat je als persoon vervolmaakt.

De voorstelling in Alalay samen met al mijn collega's, was voor mij persoonlijk het hoogtepunt van alles. Zien hoe het theater ons allemaal bindt, onafhankelijk van leeftijd, organisatie,enz, en hoe we van een aantal mensen die elkaar niet kenden, naar een hechte groep zijn toegegroeid was heel mooi. Ik vind het theaterstuk zelf heel geslaagd omdat het met momenten grappig is maar het de kinderen tegelijk ook doet nadenken over thema's uit hun dagelijkse leven.


Jorge in actie tijdens de repetitie

dinsdag 21 juli 2009

Break a leg!

Donderdag, 16 juli, was een historische dag voor Plataforma Unidos. Die dag hebben een ploeg opvoeders zich getransformeerd in rasechte artiesten! Dat zit zo:
Het Volensprogramma in Santa Cruz is een programma van aangepaste vorming. Aangepaste vorming dat wil zeggen: vorming aangepast aan de noden en mogelijkheden van de doelgroep, geen kassieke klassituatie dus, maar gebruik makend van alternatieve methodieken die een ontwikkelingsproces stimuleren.
Kunst vormt hierin een uiterst waardevol pedagogisch werkmiddel, en theatertechnieken zijn uitermate geschikt om die kwaliteiten tot ontwikkeling te brengen die elke opvoeder in zijn gereedschapskist zou moeten zitten hebben.
Het onderwerp verdient een artikel op zich, maar ik zal enkele voorbeelden geven.
Theatertechnieken stimuleren het emotioneel evenwicht en de empathie. Daarnaast versterkt het het zelfvertrouwen en ontwikkelt het o.a. de verbeelding, het geheugen, en de lichaamsexpressie. Kortom, theater beïnvloedt hoe iemand in het leven staat en laat dat nu net een fundamenteel werkmiddel van een opvoeder zijn.
Wij waren dan ook erg blij toen zich in maart een mogelijkheid aanbood, in de vorm van Mildred Velasquez, om een educatief theaterproject op te starten met Plataforma. Mildred is een Boliviaans-Belgische artieste, met veel ervaring in vorming en sensibilisatie via het theater. Dankzij haar professionele (en persoonlijke) kwaliteiten, en de financiele ruggesteun van Rotary Club Rotselaar en de solidariteitsgroep: Families helpen Families, hebben we nu een eerste fase van het project achter de rug: Vorming van de opvoeders van de verschillende organisaties in verscheidene theatertechnieken (een groep) en poppenkasttechnieken (andere groep). Poppenkasttheater biedt het voordeel dat moeilijk bespreekbare onderwerpen bespreekbaar worden omdat de toespreker een object is. De poppenspeler voelt zich minder geremd omdat hij werkt met een object dat hij zelf gemaakt heeft, dat hij zelf leven geef, en dat zich in zijn andere ik omvormt. Het publiek ontvangt de boodschap via een geanimeerd object, wat veel minder bedreigend is dan via een echte persoon.

Het resultaat was donderdag te zien, in Alalay (partnerorganisatie van Plataforma) waar de twee groepen het beste van zichzelf hebben gegeven en de kinderen van Alalay een onvergetelijke spektakel hebben bezorgd.


Opwarmingsoefeningen in de bus naar Alalay

Mildred aan het werk met het kasteel van graaf Dracula (poppenkasttheater)

Make-up van de artiesten

De voorstelling was pure magie, een lach, een traan, en overtrof mijn wildste verwachtingen.


Poppenkasttheater

Achter de schermen. De poppenspelers met hun zelfgemaakte theaterpoppen.

Het theater gaat over een man die, na een ongeval, in coma is, en die vindt dat zijn leven niks waard is.

Ergens tussen leven en dood maakt hij kennis met een goede geest die hem naar een fantasiewereld brengt, waar ze samen een antwoord proberen te vinden op: wat is geluk?

Een groep fantasiewezens verbeeldt elke keer het antwoord van de man op deze vraag,

op die manier worden thema's aangesneden zoals alcoholisme en familiaal geweld, thema's die voor onze kinderen en jongeren, helaas, deel vormen van hun leefwereld.

Op het einde van het toneelstuk vormen de toneelspelers stillevens, waarbij ze telkens een element over echt geluk toelichten.

Eind augustus hebben we een vergadering voorzien om met de deelnemers het proces te evalueren, maar ik geef alvast enkele persoonlijke waarderingen mee:
De veranderingen in de opvoeders zijn opmerkelijk: Ze hebben duidelijk veel meer zelfvertrouwen, nemen zonder aarzeling het woord, hun motivatie heeft een boost gekregen, ze hebben opvoeders van anders organisaties leren kennen en enkelen herhalen de workshops al met de kinderen van hun organisatie. Indirecte gevolgen zijn: ze nemen nu spontaan verantwoordelijkheid op, zijn punctueel (een grote verwezenlijking in Bolivia), en ze maken alvast plannen voor hun doorbraak in Hollywood...
En wat vond de kinderen van het optreden? Die bestormden onze artiesten na afloop van het schouwspel om een handtekening te vragen ... Quot erat demonstrandum.

met de diploma's
Onze artiesten hebben nu even vakantie, maar in september zijn we er terug om een tour te doen in alle organizaties van Plataforma, waarbij er telkens een theaterworkshop zal gegeven worden aan de kinderen en de jongeren.
Op basis van onze observaties en de interesse van de gasten zullen we dan in november en december een theatergroepje vormen en vanaf januari beginnen we met de montage van een aktie theater, uitgaande van hun beleefde realiteit, dat zal dienen ter sensibilisatie van de maatschappij. Het theaterstuk zal klaar zijn einde juni, wat toelaat het voor te stellen in Santa Cruz gedurende de maanden juli-augustus, andere steden in Bolivia in september, en, als kers op de taart: verschillende delen van BELGIE in oktober, november 2010. Dus Belgjes, hou u vast aan uw bretellen want volgend jaar komen we jullie bezoeken!

woensdag 15 juli 2009

todo posible, nada seguro...

Maandagmiddag, 2 uur, de banner van Plataforma hangt op het gebouw van de faculteit van de Pedagogische Wetenschappen, de deelnemers aan de eerste opleidingsmodule voor opvoeders komen een voor een toe (van sommigen heb ik geen idee waar ze vandaan komen omdat ze niet ingeschreven zijn noch tot Plataforma behoren), en ik wacht op een lesgever die ik niet ken en waarvan ik eigenlijk niet weet wat hij van plan is. Hoe dat komt? Even terugspoelen...

Jullie weten dat ik deze module heb moeten uitstellen omdat ik wel een lesgever had maar geen inschrijvingen en geen aula... Wel, guess, deze keer had ik 40 inschrijvingen en een akkoord met de unief, maar geen lesgever! Mijn man uit La Paz die zelf de datum voorgesteld had, die zijn akkoord gegeven had en wel honderd keer herhaalde hoe geweldig interessant hij het vond om deze les te geven, besloot afgelopen week even om niet te komen maar dat vooral niet aan mij te zeggen. Zodat ik het weekend heb doorgebracht, wachtend op een telefoontje dat nooit kwam, en pratend tegen zijn antwoordapparaat, want hij had zijn GSM afgezet. Uiteindelijk hebben we hem maandag op zijn werk weten te bereiken: vroeg hij of we hem soms een vliegtuigticket konden bemachtigen (om 10 u s'ochtends) zodat hij om 2 u in Santa Cruz kon zijn. Te gek om los te lopen.
Ik was me al mentaal aan het voorbereiden om iedere directeur te bellen en in te lichten dat de vorming alweer niet doorging, maar dat was zonder onze directrice, Ximena, gerekend. Uitstellen was voor haar geen optie, en dus is ze, 4 u voor het begin van de les, met 2 telefoons tegelijk beginnen te bellen, tot ze mij dus een lesgever had gevonden. Een zekere Patricio, die lesgeeft in een andere universiteit, en die in vergadering zou zijn tot 2 uur en dus geen tijd had om op voorhand een beetje te coördineren. En meer wist ik ook niet.

Daar stond ik dus, moe en nog altijd ongelovig dat het dan toch zo doorgaan, voor een volle klas, een inleiding te geven, waarbij ik eens goed in mijn papieren moest spieken om dien mens zijn naam te herinneren. Zo zie je maar: in Bolivia is alles mogelijk, maar niks zeker!

De les was niet perfect: De directeur van de faculteit was erbij aanwezig en natuurlijk heb ik hem vergeten te vermelden/bedanken. Er was geen studiemateriaal (ga ik maar schrijven), het theoretisch gedeelte miste diepgang, maar soit, we zijn ermee begonnen en vanaf nu kan het alleen maar beter worden. En nu, op naar de volgende mission impossible.




Meer foto's op Flickr!

donderdag 2 juli 2009

Staatsgreep in Honduras

Ondertussen in het nieuws over de staatsgreep in Honduras ook in België doorgesijpeld. Diegenen die meer inside-informatie willen verwijs ik door naar de blog van mijn Volens-colega, Maité, die in Honduras werkt.

klik hier om haar blog te lezen