Het Tibet van de Amerika's

Ik kan me voorstellen dat sommigen zich wel eens afvragen waar ik nu eigenlijk zit, of de lama's en de panfluiten mij hier rond het hoofd vliegen of eerder de papegaaien en de lianen. Vandaar dat ik jullie af en toe eens zal vervelen met 'achtergrondinformatie' uiteraard vanuit mijn eigen compleet subjectieve bril geschreven.

Laten we beginnen bij het begin, da's altijd handig.

Ver mapa más grande

Op de kaart zie je dat ik dus in Zuid-Amerika zit, in Bolivia. Bolivia is zo groot als Frankrijk en Spanje samen, oftewel 39 keer België. Je vindt er dan ook zowel eeuwige sneeuw en ijle lucht als vochtige oerwouden gonzend van de insecten. Simpelweg gezegd bevinden de hoge toppen van het Andesgebergte zich in het westen (grens met Peru) en de warmere groene streken in het oosten. De rode stip duidt Santa Cruz aan.

Ik bevind mij dus in de vochtige laaglanden van Bolivia, in het departement Santa Cruz (tien keer zo groot als België!) waarvan je hier de kaart ziet met de verschillende provincies. Rechtsbovenaan zie je de locatie van het departement in Bolivia.

Omdat het het hoogste van alles zou hebben - de hoogst gelegen hoofdstad, het hoogste bevaarbare meer (Titicaca-meer) - wordt Bolivia ook wel eens het Tibet van de Amerika's genoemd. De hoofstad is, euh, een beetje gecompliceerd. Hier komen we namelijk in de buurt van de politiek en die is hier de laatste tijd nogal aangebrand. Ik heb nog wat tijd nodig om me hierover een idee te vormen maar ik kan wel al meegeven dat Sucre de wettelijke hoofdstad is waar de juridische macht zetelt en dat La Paz de onofficiële hoofdstad is waar de uitvoerende en wetgevende macht zetelt en dus ook den Evo.

'Den Evo' dat is Evo Morales, de eerste Indigeense president van Bolivia. Op handen gedragen door het (arme) westen van het land, gehaat door het (rijke) oosten. Daarover later meer.

De helft van de bevolking hier beweert puur Indigeens bloed te hebben. Misschien is dat cijfer overdreven maar het zegt wel iets over het belang van het onderwerp. Zoals in gans Zuid-Amerika hebben ook de Boliviaanse Indigeense volkeren er jaren van verdrukking op zitten. De grootste indigeense volkeren in Bolivia dat zijn: de Quechua, de Aymara en de Guaraní, elk met een eigen geografische concentratie, taal en cultuur. De rest van de bevolking bestaat uit nakomelingen van de Spanjaarden, al niet met een vleugje indigeens bloed en buitenlanders natuurlijk, zoals ik.

Rest mij nog om te zeggen dat sociale en politieke problemen gepeperd met economische malaise, gesudderd in Zuid-Amerikaans animo geregeld leiden tot protestas, marchas en demonstraties. De laatste maanden hebben deze een orgelpunt bereikt in de confrontatie tussen oost en west, rijk en arm, blank en indiaans (ik geef toe dat dit een beetje simplistisch is voorgesteld). Het komt er op neer dat het rijke oosten de armoedepolitiek van den Evo niet zo zit zitten, haar rijkdommen niet wil delen met de armere provincies en het liefst autonoom zou worden.

Op het kaartje (gemaakt door Maarten Lambrechts, ex-cooperant van Volens, www.saarmaart.be) zie je dat Santa Cruz een van de departementen is dat de autonomie wil uitroepen (ook wel de media luna genaamd).

Conclusie: Ik heb nog een heleboel te leren over Bolivia!