Vrolijk Kerstfeest!

ook vanwege Plataforma Unidos:






Ik had het voorrecht om Kerstavond in Mi Rancho te vieren. In Mi Rancho (vrij vertaald: Mijn boerderij) wonen zo'n 40 jongens die ervoor gekozen hebben om hun leven op straat achter zich te laten. Het ligt op een half uurtje rijden van Santa Cruz, op een plek waar de natuur al behoorlijk de overhand krijgt. De jongens leven er in huisjes die de verschillende fases van het hulpverleningsproces voorstellen. In het eerste huis wonen de jongens die recent de straat verlaten hebben, in het vierde huis wonen de jongeren die er al enkele jaren verblijven en druk bezig zijn met hun studie of werk (of beide combineren).
De Spaanse directeur van Mi Rancho, Goyo voor de vrienden, vertelde me dat ze in Mi Rancho nooit het woord 'hogar' (tehuis) gebruiken maar wel 'casa' (huis). Dat is niet enkel een woordkeuze, het is een levenswijze die doordringt in alle aspecten van het leven in Mi Rancho. Mi Rancho biedt de jongens niet enkel ondersteuning aan, maar ook een nieuwe thuis en een nieuwe familie. Er staat geen limiet op de duur van een verblijf en ook nadat de jongens het huis verlaten hebben wordt het contact in stand gehouden. Zo kwamen op kerstavond ex-rancheros kerst vieren met hun vrouw en kinderen.
Kerstavond in Mi Rancho dat was: de hele middag in open lucht staan koken, massa's voetzoekertjes, met z'n allen cadeautjes gaan kopen, een overheerlijk feestmaal (om 10.30 's avonds) en daarna een ganse show om de cadeautjes uit te delen. Iedereen had één cadeautje voor één iemand gekocht. Mi Rancho heeft alle gasten ook een cadeautje gegeven: voor de jongsten een rugzak en voor de ouderen een set doucheproducten. De volgende dag trokken ze allemaal in kolonne naar het kantoor waar Goyo hen nog eens een cheque gaf om een cadeautje naar wens te kopen.

Heb ik al gezegd dat het kerstmenu heerlijk was? Crepe gevuld met palmhart en champignons + aardappelbolletjes in marinade, varken in de oven met saus van ui en papaya + puree, kip in saus van aardbei en koude rijst met groentjes, sorbete: drinkbare sorbet van champagne en limoen, crepe gevuld met fruit en chocoladesaus. Gevolg: een misselijke cooperante die erin slaagde om toch te blijven eten. De volgende dag wachte er mij trouwens een nieuw feestmaal. Welke ik opnieuw alle eer heb aangedaan.

de Boliviaanse Lambada

Toen ik ongeveer tien jaar oud was liepen we allemaal met de heupen te schudden op de tonen van de lambada, ons gebracht door een Braziliaanse groep. Ik dacht dan ook dat het aan mijn Spaans lag toen iemand me uitnodigde om een concert van Los Kjarkas te gaan, 'die Bolivaanse groep die de Lambada heeft uitgevonden'.

Wat blijkt nu? Onze Lambada was oorspronkelijk getiteld: 'Llorando se fue'. Het liedje waarvoor de meisjes een kort rokje aantrokken en jongens dapper hun hemden openknoopten gaat over een verloren liefde, is cien por ciento Boliviano, en past helemaal in het decor van de Andes. De versie die onze streken veroverde was een sterk staaltje plagiaat.

Ere wie ere toekomt: Hier kan je naar de enige echte 'lambada' luisteren!

Het publiek moet je er zelf bijverzinnen. Een concert in Bolivia begint als volgt: iedereen zit braaf aan zijn tafeltje met een drankje en een hapje. Na vijf minuten worden de tafels en de stoelen haastig opzij geschoven omdat iedereen begint te dansen!

Het is weer druk in SC

Plataforma Unidos, het Boliviaanse koepelorgaan waarvoor ik werk, verleent hoofdzakelijk eerstelijnszorg aan kinderen en jongeren die op straat leven. Daarnaast wil het in de toekomst ook (nog) meer aandacht besteden aan permanente vorming van iedereen die betrokken is bij deze thematiek (hieraan zal ik dus mijn steentje bijdragen), aan netwerking, aan sensibilizatie van het brede publiek en beleidsmakers en aan verdediging van de rechten van kinderen en jongen die op straat leven. In het kader van deze doelstellingen vonden de laatste weken twee activiteiten plaats die een vermeldig verdienen.

Expositie
De meeste Cruceños (burgers van SC) hebben geen oog voor de vele kinderen en jongeren die in levensbedreigende omstandigheden moeten overleven in hun stad. Als ze er al oog voor hebben is het meestal vanuit een negatief gekleurde bril: bandieten, drugsmisbruik, afval enz. In het beste geval beschouwen ze hen als jongeren die 'te beklagen' zijn.
Hoog tijd dus om SC eens het ware gezicht van het straatleven en de hele hulpverlening te tonen, in de vorm van een fototentoonstelling in het cultureel centrum op 'de grote markt'. De tentoonstelling toont alle aspecten van het straatleven and beyond via thematische groepen van foto's die verschillende elementen belichten, bv vorming, kunst, sport, de kanalen waar de kinderen leven. Op die manier wordt een mooi genuanceerd beeld van de thematiek geboden. Realistisch, zonder de lelijke, rauwe aspecten van een leven op straat uit de weg te gaan, maar ook hoopvol, door te tonen wat met behulp van adequate hulpverlening kan bereikt worden.
De tentoonstelling werd gepast geopend met toespraken van mijn collega's en natuurlijk ... een toost! Met heel veel dank aan iedereen die foto's ter beschikking stelde, en aan Valeria, die dit allemaal op artistiek vlak heeft geregeld!

Feest!
De eindejaarsperiode is een moeilijke periode voor iedereen die eenzaam is, dus ook voor de kinderen en jongeren die op straat leven en voor wie Kerstmis en Oudejaar vooral een pijnlijke herinnering aan hun gemis aan familie en geborgenheid vormt. Nochthans verdient iedereen minstens één groot feest om het jaar gepast af te sluiten! Op een zonnige (hoe kan het ook anders in SC) vrijdagmiddag was het dus gran fiesta! Iedereen die een busje heeft trok erop uit om overal in de stad kinderen en jongeren 'van straat te halen' terwijl de rest een grote zaal voorbereidde op het enthousiaste geweld van een kleine 100 kinderen en jongeren. Spelletjes, hotdogs, frisdrank, workshops ... De dag werd afgesloten met een avondmaal in Techo, een eerstelijnscentrum dat 's nachts onderdak biedt.
Het hele gebeuren werd met bescheiden middelen georganiseerd maar had volgens mij een niet te onderschatten impact op de gasten. Ten eerste hebben ze op een positieve manier kunnen kennismaken met de verschillende centra wat een rol kan spelen in hun beslissingsproces om het straatleven achter zich te laten. Ten tweede was het prachtig om te zien hoe deze gasten een middag lang volledig opgingen in spel en samenspel, hun zorgen een middag lang achterlieten en gewoon kind of jongere waren. Ik ben ervan overtuigd dat het belang van een positieve ervaring voor de ontwikkling van een kind dat een geschieding van hoofdzakelijk negatieve ervaringen met zich meedraagt, niet te meten is.
Wie op straat leeft vindt het vaak erg moeilijk om dit leven achter zich te laten en zich aan te passen aan de structuur en de hierarchie van een residentiele instelling. Daarom mogen wij als Plataforma het leven op straat niet te aantrekkelijk maken. Maar de redenen die ik opnoemde rechtvaardigen activiteiten als deze. We zijn dan ook plan om dit af en toe eens te herhalen. Soms doorkruist de realiteit onze goede intenties echter. Een nieuwe activiteit werd afgelast omdat ons net het nieuws bereikte dat een jongen die vorige week werd aangereden is overleden. Helaas krijgen al te vaak dergelijke berichten.