Een choca in SC

Een mens is maar wat anderen zeggen wat of wie hij is. Aan alles wat ik ben kan ik nu nog een elementje toevoegen: ik ben een choca.
In de Van Dale vind je het woord alvast niet terug, tenzij men mij hier met een poedel verwart.
Een kleine rondvraag leert mij het volgende: een choco of choca is blank en bij voorkeur ook blond, hoewel een lichtbruine haarkleur ook al voldoet aan de criteria.
Een bescheiden comparatief veldonderzoek levert volgende resultaten op:
Wanneer de choca zich in Boliviaans gezelschap bevindt, daalt haar IQ gevoelig. De lokale woordenschap is bloemrijk en exotisch, waardoor de choca soms de essentie van het gesprek mist. Wat blijkt uit de verbaasde en geamuseerde reacties op haar interventies.
Waar het lokale vrouwelijke schoon sierlijk hooggehakt rondschrijdt, beperkt de choca zich al gauw tot platte, brede sandalen. De straten in SC lenen zich eerder tot een hinderloop dan tot een catwalk en je kan de stad hier niet aanklagen wanneer je een been breekt over een losse stoeptegel. Gesteld dat die er al zijn.
Wanneer de choca haar airco-appartement verlaat, transformeert ze al snel tot een bezweet, vlekkerig wezen. Haar Boliviaanse sexegenoten daarentegen kunnen allemaal figureren in een reclamespot voor de perfecte foundation.
De choca is ook voortdurend op zoek naar waterbronnen. Wat ze drinkt zweet ze immers meteen weer uit. Haar zuiderse collega's aan de andere kant lijken wel een ingebouwd waterreservoir te hebben. Voor de rest laven ze hun dorst met de vruchten die uit de bomen vallen. De choca heeft vooral schrik dat ze een van die vruchten op haar hoofd gaat krijgen.
Voor iedereen die denkt dat een choca een blonde ijsgodin in het zuiden is, heb ik dus nieuws: Een choca laat al haar gratie achter in het vliegtuig dat haar naar de tropen brengt. Ondertussen hoopt ze stilletjes op het frisse weer dat er in mei aankomt.
Dat hebben ze de choca hier beloofd ... en hoop doet leven :)