haal eens een clown in huis

Donderdagavond, telefoon van een clown. Of ik hem enkele dagen een bed kon lenen?
Eerlijk gezegd had hij geen beter moment kunnen kiezen, ik bevond me namelijk op de rand van een zenuwinzinking. Deze maandag ging normaal de cursus voor opvoeders van start, maar ik heb het allemaal moeten uitstellen. Het leek wel of de laatste weken gans de cosmos samenspande tegen mij: ziek, de Boliviaanse bureaucratie op haar best, enz enz, enfin, ik had de zaak niet goed onder controle waardoor tegen de woensdag bleek dat ik zonder aula en zonder leerlingen zat, maar wel met een lesgever uit La Paz die zijn vliegtuigticket al had gekocht. De fase van paniek was ik tegen dan al voorbij, bevond me eerder in de fase van: Ik verhuis naar een onbewoond eiland, en als dat niet kan creer ik er een in mijn hoofd en ga ik als een zombie op de sofa gaan zitten, wat ik donderdag (feestdag) dan ook gedaan heb.
Maar daar klopte dus een clown aan mijn deur, en hoewel ik nog steeds probeerde als zombie op de sofa te zitten, wil dat niet zo lukken wanneer er iemand zit te jongleren in je living.
Vrijdag heb ik dan de beslissing genomen om de cursus uit te stellen, de lesgever is maandag gekomen, maar we hebben van zijn aanwezigheid geprofiteerd om alles goed en met kalmte voor te bereiden, en om vergaderingen met de partnerorganisaties te organiseren. Ik heb eens diep ingeademd en ben met nieuwe moed begonnen, en weer een les wijzer: de zaken goed in handen nemen en proactief zijn. EN NIET PANIKEREN WANNEER ALLES NAAR DE VAANTJES GAAT
De clown is ondertussen alweer vertrokken.