todo posible, nada seguro...

Maandagmiddag, 2 uur, de banner van Plataforma hangt op het gebouw van de faculteit van de Pedagogische Wetenschappen, de deelnemers aan de eerste opleidingsmodule voor opvoeders komen een voor een toe (van sommigen heb ik geen idee waar ze vandaan komen omdat ze niet ingeschreven zijn noch tot Plataforma behoren), en ik wacht op een lesgever die ik niet ken en waarvan ik eigenlijk niet weet wat hij van plan is. Hoe dat komt? Even terugspoelen...

Jullie weten dat ik deze module heb moeten uitstellen omdat ik wel een lesgever had maar geen inschrijvingen en geen aula... Wel, guess, deze keer had ik 40 inschrijvingen en een akkoord met de unief, maar geen lesgever! Mijn man uit La Paz die zelf de datum voorgesteld had, die zijn akkoord gegeven had en wel honderd keer herhaalde hoe geweldig interessant hij het vond om deze les te geven, besloot afgelopen week even om niet te komen maar dat vooral niet aan mij te zeggen. Zodat ik het weekend heb doorgebracht, wachtend op een telefoontje dat nooit kwam, en pratend tegen zijn antwoordapparaat, want hij had zijn GSM afgezet. Uiteindelijk hebben we hem maandag op zijn werk weten te bereiken: vroeg hij of we hem soms een vliegtuigticket konden bemachtigen (om 10 u s'ochtends) zodat hij om 2 u in Santa Cruz kon zijn. Te gek om los te lopen.
Ik was me al mentaal aan het voorbereiden om iedere directeur te bellen en in te lichten dat de vorming alweer niet doorging, maar dat was zonder onze directrice, Ximena, gerekend. Uitstellen was voor haar geen optie, en dus is ze, 4 u voor het begin van de les, met 2 telefoons tegelijk beginnen te bellen, tot ze mij dus een lesgever had gevonden. Een zekere Patricio, die lesgeeft in een andere universiteit, en die in vergadering zou zijn tot 2 uur en dus geen tijd had om op voorhand een beetje te coördineren. En meer wist ik ook niet.

Daar stond ik dus, moe en nog altijd ongelovig dat het dan toch zo doorgaan, voor een volle klas, een inleiding te geven, waarbij ik eens goed in mijn papieren moest spieken om dien mens zijn naam te herinneren. Zo zie je maar: in Bolivia is alles mogelijk, maar niks zeker!

De les was niet perfect: De directeur van de faculteit was erbij aanwezig en natuurlijk heb ik hem vergeten te vermelden/bedanken. Er was geen studiemateriaal (ga ik maar schrijven), het theoretisch gedeelte miste diepgang, maar soit, we zijn ermee begonnen en vanaf nu kan het alleen maar beter worden. En nu, op naar de volgende mission impossible.




Meer foto's op Flickr!