Oef, het laatste berichtje dateert weeral van een maand geleden, hoog tijd dus om nog eens in mijn virtuele pen te kruipen. De tijd vliegt, zeker als je er drie weken tussenuit trekt op ontdekkingtocht door Boliva, en nog meer als je dat doet in gezelschap van twee jeugdige reizigers, mijn neefjes Arthur en Emiel. Ow ja, en in hun kielzog hun mama en papa, druk in de weer met zonnebrillen kopen (die de jeugdige reizigers blijkbaar in grote getalen verbruiken), mysterieus verdwenen spullen zoeken (die rugzakken hebben toch echt wel heel veel vakjes), en kleren wassen (introductie in de Boliviaanse wasmachine: met de hand!). Onze reis leidde ons door het ganse land, van o meter tot 5000 meter, van -20 graden, tot + 30 graden, door woestijnen, moerassen, zoutvlaktes, oerwoud en hoogvlakte, langs heilige vulkanen en gekleurde meren, tot in het hart van de wereld; in de mijnen waar de duivel altijd om de hoek loert. Met onderweg lama's, buitenmatig grote bevers, alligators, pirañas en roze dolfijnen. Van het gezelschap van een praatgrage, diep gelovige machetero (suikerrietkapper) tot een stuurse, geblokkeerde kokkin die in het the middle of nowhere wou aftrappen, mars naar het eerstvolgende dorp (waarschijnlijk op drie dagen loopafstand). Met mijn broer die al zijn indrukken minitieus opschreef in zijn dagboek, mijn schoonzus die ons met de kaart in hand altijd piekfijn wist uit te leggen waar we waren, Emiel die ongeveer elke lama in Bolivia heeft achtervolgd en Arthur die elk indiaans vrouwtje zijn hele hebben en vermogen wou schenken. ... En ik, intens genietend van mijn gezelschap! Op de foto's is het wachten tot de post uit België aankomt, ik was namelijk nogal geïntimideerd door de camara van mijn broer, een national geografic waardig apparaat. Binnenkort dus meer (tenminste: als het de Boliviaanse post behaagt)!
Tijdens mijn afwezigheid hebben onze opvoeders/artiesten nog eens een geslaagde performance gedaan, ter ere van de 150° verjaardag van Don Bosco. Let vooral op de dramatische touch die het Christusbeeld aan het tafereel geeft:
Vrijdag hebben we onze volgende vertoning!
De zondag na mijn terugkomst hebben stonden we s'ochtends vroeg, heel vroeg auw, met de hele ploeg al present voor de allereerste loopwedstrijd in Santa Cruz, georganiseerd door Plataforma en met de steun en publieke belangstelling van belangrijke bedrijven en mediakanalen van Santa Cruz.
Een prachtig beeld: 2000 mensen, allemaal met hetzelfde t-shirt, elite, kinderen en jongeren van college´s, van onze instellingen, samen met de opvoeders, personen in een rolstoel, allemaal zonder onderscheid aan het lopen om geld in te zamelen om een betere ondersteuning aan de straatkinderen en -jongeren van Santa Cruz te kunnen realizeren.
Ik had de belangrijke taak om een miss Bolivia te babysitten, een taak die ik helaas niet heb kunnen volbrengen. Na een half uurtje was ik ze al verloren. Waarschijnlijk kon ze niet leven met het t-shirt maatje medium dat we voor haar hadden voorzien. Ach ja, eigenlijk zaten er al twee Belgische missen achter de stand van plataforma, oordeel zelf maar:
Ondertussen hebben we ook al vier lessen van de modulaire vorming voor opvoeders achter de rug: het opvoedingsproces, socio-economische toestand in SC, karakteristieken van straatkinderen en -jongeren, en de rechten van het kind. Na een eerdere woelige start, met verdwenen lesgevers, serieuze dalingen in de deelnemers, onbereikbare contactpersonen in de unief beginnen we langzaamaan ons ritme en structuur te krijgen. (tip: bel nooit voor 3 uur s'middags naar iemand van de unief, ook al sta je een kwartier voor aanvang van de les voor gesloten deuren, want dan krijg je de mama aan de lijn die zegt dat je maar eens moet terug bellen als Waltertje zijn bordje heeft leeggegeten). De opvoeders die deelnemen zorgen alleszins voor boeiende uitwisselingen. Af en toe krijgen ze als taak mee om een workshop te doen met de kinderen van hun organisatie over het thema van de les, bv hoe beleef ik mijn rechten, en dat zorgt voor interessante debatten. De cooperante leert ook bij, naast de ervaringen van de opvoeders en de theoretische bijdragen van de lesgevers, heeft ze geleerd wat meer te vertrouwen in de goede afloop van de dingen. Al kunnen de klassen yoga daar ook voor iets tussenzitten.
Ooooom, paz y harmonia en tot de volgende!
Posts
