One Way ticket: Aalstsesteenweg - Avenida Brasil - Avenida Piraí

Als er één constante is in het leven van een cooperant dan is het wel dat de dingen snel veranderen, op professioneel gebied, op privègebied, of in de schemerzone daartussen die trouwens steeds groter wordt.
Mijn voorbije twee maanden laten zich samenvatten in drie adressen: de Aalstsesteenweg, de Avenida Brasil, de Avenida Piraí.

Eerste halte: de Aalstsesteenweg.
Na een dik jaar stond ik in december met mijn valiezen en een hoop ervaringen erbij opnieuw aan de deur van het ouderlijk huis in Geraardsbergen. Vier weken lang heb ik me ondergedompeld in (opnieuw polshorloge aan)en volgevreten aan (de chocolade!, de vleesbroodjes!, het brood!, etc etc etc ) de Belgische cultuur. Ik kwam samen met de eerste sneeuw aan, werd op slag snipverkouden maar kon maar niet genoeg krijgen van de wandelingen, de sneeuwmannen, de open haard (dank u papa), het lekkere eten (dank u mama), de uitstapjes met vrienden en familie; enfin één groot feest van terugzien. Hoogtepunt was een weekend met gans de familie in de Voerstreek waar we nog eens samen met alle broers en zussen gezellig tot een stuk in de nacht konden bijbabbelen en hartverwarmende teambuilding-activiteiten doen (zie foto).

Rarara, wie van deze 2 personen bracht een jaar door in het sub-tropische Santa Cruz, alvorens zich buiten te wagen in het Belgische klimaat?


Verder heb ik ook voor de eerste keer eens een indruk gekregen van de brugfunctie die je als cooperant kan vervullen tussen zuid en noord. Ik heb voor een aantal mensen van het dekenaat gesproken over ons werk hier, aangevuld met foto's en video en dat was een leuke ervaring. De Uruguyaanse schrijver, Eduardo Galeano zei dat je van al het zilver dat de Spanjaarden indertijd uit de mijnen in Bolivia haalde, je een brug tussen Potosí en Madrid kan maken, wel met Volens maken wij een brug van woorden van Santa Cruz tot Geraardsbergen!


volgende halte: Avenida Brasil
Aan alle mooie liedjes komt een einde, en daarbij stond het nieuwe jaar al te lonken in Santa Cruz, dus vertrok ik op 19 januari, met de sneeuw in mijn valies richting Santa Cruz. In Chicago strooide ik mijn eerste lading sneeuw, in Miami was ze weeral op, en eens in Santa Cruz had ze zich al getransformeerd tot tropische stortbuien. Die hadden op hun beurt dan weer nieuw leven doen onstaan in mijn appartement in de Avenida Brasil: alle levende materiaal (schoenen, kledij, kussenslopen etc) beschimmeld. Aan de andere kant kon ik wel al meteen met Jan-Pieter en Marieke mee die een tof huis voor ons op het oog hadden. Eén dag terug en ik had al een nieuwe woonplaats!

Voorlopige eindhalte: Avenida Piraí
Ons nieuwe huis waar we alledrie zullen wonen ligt op de vierde ring (zie Googlekaartje, rechtsonder). Het ligt in een condominio, dat wil zeggen een ommuurde, bewaakte verkaveling met publiek gedeelte met zwembad en gym. De inkom is ware Miami-stijl, de stijl van de huisjes heeft denk ik nog geen officiele benaming in de architectuur, maar ik houd het op: Walt Disney in de Efteling. Ik ga dus wonen tussen de bon gens van Santa Cruz, ergens wringt dat, maar goed, ik zal maar aanvaarden dat ik een BoBo (bourgois-bohemien) ben. Zo iemand die goede werken verricht met de ipod in de oren. En ik hoop vooral dat we door daar te gaan wonen rust vinden. In de wijk waar ik nu woon heeft men namelijk een ander concept van privéleven en nachtlawaai dan in Belgie.

De voorkant van het Eftelingen-huisje.

En zo pendel ik voorlopig tussen verschillende plaatsten en taken, of ik combineer zo gewoon. In het nieuwe huis verslagen schrijven over het afgelopen jaar, terwijl ik de beschimmelde kleren uit het appartement van de Avenida Brasil was, en mijn valies van de Aalstsesteenweg uitpak bv. Zaterdag is het grote verhuis!! Nu haast ik me naar Plataforma, waar me een hangmat ligt te wachten. In El Salvador gemaakt door de papa van mijn collega Noé. Een betere eerste aankoop voor het nieuwe huis kan je toch niet verzinnen?