Festirock Solidario!

Op de website van Volens staat een interview dat Aude Rossignol, onze regio communicatie-coöperante, afnam van Ximena Rojas, directrice van Plataforma Unidos. Ik geef jullie alvast de Nederlandstalige primeur:

¡Rock solidario!
Volgende zaterdag, 24 april, vindt in Santa Cruz een rockfestival met sociale doeleinden plaats. Dit event, georganiseerd door de Stichting Plataforma Unidos, heeft twee doelstellingen: de publieke opinie sensibiliseren over de situatie van de straatkinderen en fondsen inzamelen. Ximena Rojas, directrice van de stichting en belangrijkste kracht in de organisatie van het festival, licht ons dit originele initiatief toe.



Ximena, in het kort: Wie ben jij?
Sinds maart 2009 ben ik directrice van de Stichting Plataforma Unidos. Mijn werk bestaat in de coördinatie van de 7 partnerorganisaties van de Stichting, en in het creëren van banden met gouvernementele en privé-instanties die actief zijn op het gebied van straatkinderen. Ik ben ook verantwoordelijk voor alles wat te maken heeft met de verdediging van de rechten van het kind en de bewustmaking van het publiek. Voordat ik besloot om me in te zetten voor de straatkinderen, werkte ik in een comercieel bedrijf. Daar streefde ik vooral economische doelstellingen en persoonlijk succes na. Maar met het verlopen van de jaren, voelde ik de noodzaak om van sector te veranderen. Het economische kader verrijkte me niet langer, ik voelde een permanente leegte. Ik heb dus mijn ontslag gegeven en begon me als vrijwilligster in te zetten in het opvangcentrum voor straatkinderen, Alalay. Na enkele maanden vrijwilligerswerk, waarin ik de straatkinderen leerde kennen, bood zich een werkgelegenheid aan in Alalay, en later dus in de Stichting Plataforma Unidos. Deze carriëre-ommekeer bleek erg gunstig voor mij: het heeft mijn leven veranderd! Vanaf dat moment was het thema van de sensibilisering een tema dat me volledig in de ban hield. Ik weet immers, omdat ik er zelf geweest ben, dat de sociale realiteiten voor mensen uit de privé-sector een ver-van-mijn-bed-show zijn. Zij leven in hun eigen gelimiteerde wereld. Niet omdat ze geen hart hebben, maar omdat ze de menselijke realiteit van de Boliviaanse maatschappij niet kennen.


Ximena Rojas

Een rockfestival organizeren in het kader van het werk met straatkinderen .... Een origineel idee! Wat zijn de doelstellingen van dit event?

Wat we vooral wensen is de jongeren van Santa Cruz bewust te maken van de situatie van de straatkinderen. Rock is hier iets wat leeft onder jongeren, het is erg in de mode. Tijdens het concert zal er een animator zijn die tussen de groepen door zal tussenkomen en berichtjes ter bewustmaking over het situatie van de straatkinderen zal brengen. Onze documentaire «El cambio es posible» zal getoond worden, samen met andere sensibiliseringspots. We zullen de jongeren ook uitnodigen om hun mening te uiten over de rechten van het kind, via de creatie van een gemeenschappelijk schilderwerk.
Via het festival willen we ook aan onze nationale kwaliteitsgroepen, die werken rond solidariteit, de kans geven om op een erkend podium te spelen (SONILUM is de grootste concertzaal van Santa Cruz). Op symbolische wijze gaat het er hier ook om te tonen dat kunst belangrijk is in het persoonlijk parcours van jongeren. Het is een middel tot persoonlijke verwezenlijking. En dat geldt ook voor straatkinderen. Samengevat hopen we dat we via dit festival een belangrijke fondseninzameling kunnen realizeren om de projecten van de Stichting te ruggesteunen.
Welke band zie je tussen rockmuziek en de problematiek van de straatkinderen?
Rock wordt bestempeld met stereotypes zoals: duivelsaanbidding, een duistere geest ... maar de muzikanten en hun fans zijn meestal heel normale personen! We kunnen hier een parallel zien met de straatkinderen die in Santa Cruz gemarginaliseerd worden. De mensen kennen hen een reeks negatieve cliches toe, terwijl het gewoon kinderen zijn, net zoals alle andere kinderen!
Bovendien klaagt rockmuziek vaak sociale wantoestanden aan, en speelt het daarom een belangrijke rol in de bewustmaking. Alle groepen die werden uitgenodigd op het Rockfestival raden trouwens het drugsgebruik af, wat belangrijk is in het licht van ons werk met de straatkinderen. De mensen zien hen vaak als verslaafden maar dat is helemaal niet waar. Verder dan al die cliches, wat we willen overbrengen op het publiek is dat het hoog tijd is dat onze samenleving haar angsten vergeet en zich concentreert op de mens zelf.

Maldita Jakeca, de beroemdste groep op het FESTIROCK

Je bent, samen de colegas van de Stichting, in volle voorbereiding van het festival. Wat zijn de eerste reacties van de instanties (pers, ...) die je contacteerde?

De eerste weerklanken zijn heel positief: de rockgroepen steunen ons 100%, de meerderheid speelt gratis. Dit event kent zoveel succes dat we enkele rockgroepen op een reservelijst hebben moeten zetten. Er is geen plaats meer in het programma! De pers is ook heel enthousiast. Volgende week zijn we uitgenodigd bij een vijftiental televisie- en radiokanalen om het festival en het werk van de Stichting voor te stellen. Voor een eerste ervaring is het heel veelbelovend!
 


Festirock Solidario, zaterdag 24 april vanaf 17u. Sonilum, Santa-Cruz, Bolivia. Entree: 50 Bs.

Pasen en verkiezingen in Santa Cruz

Hoe heeft u het paasweekend doorgebracht? Paaseitjes zoeken met op de achtergrond het urbi et orbi van de paus, of misschien wel op de ski-latten?

Ik kon me dit jaar niet verder weg bevinden van de Belgische paastraditie dan waar ik was: In een boerengemeenschap op het platteland. Op Goede vrijdag (een feestdag in Bolivia), stonden Zaida, Andrea en ik om 7.30 's ochtends al bij de stopplaats van de busjes naar Yapacani, een dorp richting Cochabamba. Zaida is de dochter van twee Italianen die zich midden jaren '70 in de boerengemeenschap 'El Condor' gevestigd hebben. In die periode besliste de regering om oerwoud tussen Santa Cruz en Cochabamba over te dragen aan Cochabambinos. De Cochabambinos zijn geïmigreerd en zijn daar de grond beginnen bewerken en verdelen. Zo onstonden verschillende gemeenschappen: El Condor, San Salvador, San Luis etc. In de gemeenschappen, zelfs in deze moderne tijden, heerst nog altijd een sterk gemeenschapsgevoel. Zo is er de figuur van de corrigedor. De corrigedor is een boer die wordt aangesteld door de partij die het presidentschap heeft. Wanneer er een geschil is in de gemeenschap (type: x komt jagen op mijn terrein, y heeft te doen de vrouw van z), gaan beide partijen naar de corrigedor die dan een soort salomons-oordeel velt. En dat oordeel kan ver gaan, de gemeenschap kan zelf beslissen om iemands grond af te nemen. De meeste mensen wonen er nog in houten huisjes, met rieten daken, op een erf waar de dieren rondscharrelen, en achterin grond met fruitbomen. In die omgeving is Zaida dus opgegroeid, tussen de dieren, met tropisch fruit op een armafstand. Haar broer woont er nog, dus dat kwam goed uit voor ons! Chau stad, hola boerderijen!
In Yapacani moesten we eerst naar de veearts, een vriend des huizes die meteen een twee literfles cola bovenhaalde die moest worden opgedrinken met drie man. Een supervriendelijke man die bijna meer wist dan België dan ik: hij had in La Paz altijd bij belgen gewoond.
Bij de veearts in Yapacani kan je krachtvitaminen voor gevechtshanen kopen, goedgekeurd in de VS!

Daarna zijn we op de markt eten gaan kopen voor het weekend. Blijkt dat het fruit er superduur is omdat het grotendeels wordt ingevoerd uit Tarija, dan is een mens eens op het platteland. Gelukkig zou later blijken dat de bomen in de gemeenschap doorbuigen onder het fruit.

Een taxi bracht ons naar het volgende gehucht: Kilometro 27... welgesteld twee aarden straatjes van 100 meter aan beiden kanten van de weg. Er bestaat ook wel een officiele naam, maar geen kat die die kent. Bon, na honderd meter stopt het straatje dus en begint de bush: de laatste etappe van onze reis. Transport vinden was nog niet zo makkelijk. Er waren wel moto-taxis maar die hadden niet veel zin om op hun brommer te kruipen. 'Voor hoeveel wilt u ons voeren?' 'Naar waar?' 'Naar het huis van den Orso.' 'Den Orso? Dat is daar toch ver weg, voorbij het kruispunt naar de rivier nog?' 'Ja, inderdaad.' 'Bwa, ver weg jong.' 'Dus u wil ons niet voeren?' 'Bwaaa, nee jong, t is hoogdag.'
Enfin, uiteindelijk hebben we een lift gekregen achterop de pick-up, bovenop een paar pattatenzakken en hebben we het laatste stuk nog gelopen.

Vrijdagnamiddag hebben we op het terrein van Zaida en 'den Orso' rondgelopen: de beste natuurwandeling ooit! Indrukwekkend, het 'derde oog' dat mensen die in de natuur opgroeien ontwikkelen. Ik voelde me een blinde telkens wanner Zaida weer eens een dier zag, of me de kermerken van een boom/plant uitlegde. Op het einde van de dag zijn we in de beek gaan uitblazen, visje gaan vangen volgende methode van de wasvrouwjes: met een grote doek op de bodem van de beek die je dan snel optrekt.

's Avonds was het: met de kippen op stok gaan, want: om vijf uur kraaide de haan al dat het hoog tijd was om de koeien te gaan melken. Gelukkig hebben ze me dat vorig jaar in Misión Timoteo geleerd. Ik draai ondertussen mijn hand niet meer om voor een koebeest meer of minder. Daarna zijn we vertrokken naar een goed bewaard geheim van de papa van Zaida: een waterval, op de top van de heuvel. Zes uur lang stappen door het woud met de machete in de hand, totdat elk beekje dat je passeert een weldaad voor de voeten wordt waar je als een plant gaat staan in opladen, en je al snel leert geen bomen of planten vast te grijpen; beter vallen dan in de doornen te grijpen of de mogelijke bewoners (insecten in alle vormen en maten) te verstoren.


Vers bergwater blijkt een delicatesse te zijn, en fruit de beste dorstlesser. En onze pic-nick de allerlekkerste feestmaaltijd van de wereld!
Wie goed kijkt, vindt een typische Belgische lekkernij!

Maar de beste beloning was de waterval, verborgen in het woud, waar we uiteindelijk kwamen: hidromassage hoog op de heuvel, en daarbij nog drinkbaar ook!

Op de terugtocht kwamen we een fransman tegen die al 15 jaar in een hutje midden in het woud woont en die ons uitnodigde op zijn stuk grond. Fabuleus, daar zit je dan: aan het keuvelen over de politiek, midden in het woud, een sapje cupuazu aan het drinken dat je net aan de rivier hebt gemaakt uit een tutuma-kommetje, gevolgd door een soepje waarin je de helft van de groenten niet kan indentificeren. Ik kreeg nog een hoop coca-bladeren mee om een beetje krachten te winnen voor het laatste stuk van de tocht.

Zondag hebben we verse spaghetti gemaakt en eindelijk het vlees opgegeten waarmee we vrijdag twee uur mee hadden rondgezeuld in de brandende zon. Daarna nog eens gaan plonzen in de rio Condor, langs het gemeenschapsterrein waar ze de mensen aan het uitleggen waren hoe ze moesten stemmen (met grote fotos van elke kandidaat) en dan richting Santa Cruz.

Terug in Santa Cruz vielen we in de verkiezings-'festiviteiten'. Percy Fernández wordt voor de vijfde keer burgemeester en Ruben Costas opnieuw gouverneur, met dat verschil dat het vroeger 'prefect' was en nu, met de autonomiën dus 'gouverneur.' Beide zijn van rechtse partijen. Voor de cruceense krant voldoende om op de voorpagina te schreeuwen: Costas en Percy vernietigen de MAS (linkse partij van Morales). Op de Plaza was er een groot feest, veel: Viva Santa Cruz en Percy die ladderzat het publiek aan het toewauwelen was, met aan zijn zijde Costas om hem recht te houden. Moraal van de toespraak van Percy: we zijn een moedig volk (de Cruceños), en pas op, we zijn niet alleen moedig, we zijn ook een mooi volk, want moedig zijn dat kan iedereen, maar mooi zijn dat kan niet iedereen...... ?!?!?!?

Waar de krant minder nadrukt op legt is dat, in tegenstelling tot vorige jaren, nu ook de schepenen en de asambleisten recthstreeks verkozen hebben, en dat MAS iets minder dan de helft van de zetels in die raden heeft. Benieuwd wat dat zal brengen. De MAS-tegenstander van Costas, Jerjes Justiniano, aanvaard de stemminguitslag niet. Hij zegt dat de tellingen uit de provincies, waar er normaal gezien meer MAS-aanhangers zijn, nog ontbreken, en dat binnen 60 dagen zal blijken dat er een tweede ronde komt. Wordt vervolgd!

Een representatief weekje...

Middernacht nadert terwijl ik hier op de patio zit te schrijven. Bolivia komt even tot rust. Bliksemschichten verhelderen de hemel en jagen even de regens weg die het land nu al enkele weken teisteren. De carnavaleros gooien hun laatste waterballonnetjes voordat ze hun drinkfestijn binnenshuis voorzetten. Ik drink een theetje, uña de gato, om een vervelende keelinfectie te bedwingen.
Morgen is het de laatste dag van het carnaval. Dan kan iedereen weer op adem komen, en vliegen wij er weer in op het werk. Hopelijk net zo goed als vorige week, waarin al mijn mini-projectjes (professioneel en persoonlijk) aan bod gekomen zijn. Het was een week van van hot naar her rennen, die eindigde op 4000 meter hoogte, in Oruro.
De week begon artistiek kletsnat. Samen met Mildred ben ik in de gietende regen onze theaterplannen met de jongeren gaan voorleggen aan de culturele centra van Santa Cruz. Het zet er veelbelovend uit! Van de kunst naar de literatuur ging het met de aanschaf van een 50-tal boeken. Met dank aan de uitstekende keuze van de nonnetjes van Las Paulinas die hier in Santa Cruz een boekenwinkel hebben. De bibliotheek heeft trouwens eindelijk een eigen ruimte gekregen! Het vormingsaanbod 2010 voor de opvoeders kreeg concrete vormen tijdens een vergadering met de voorzitster en de directrice van Plataforma Unidos. Naast de gebruikelijke workshops en externe vormingen willen we dit jaar onze pijlen richt op het uitbouwen van een erkende vorming voor straathoekwerkers in samenwerking met een vormingsinstituut. De eerste maanden zal ik vooral bezig zijn met het in kaart brengen en contacteren van mogelijke partners. Spannend!
Woensdag heb ik mijn aanvraag ingediend voor mijn verblijfsvergunning van 2 jaar. Deze keer viel de administratieve rompslomp mee. Wat copietjes, naar de advocaat, naar de notaris, een rits loketjes passeren en het was in the pocket. Wanneer die verblijfsvergunning wordt goedgekeurd zal ik kunnen/moeten (is niet zo duidelijk) stemmen in Bolivia :) Over de vraag of dat eigenlijk verantwoord is kan gediscussieerd worden, maar viel me wel op dat ik voor de eerste keer in mijn leven blij was te mogen stemmen.
In de namiddag hebben we met de directeuren van de partnerorganisaties een reflectie-workshop gedaan over het nieuwe programma van Volens voor de periode 2011-2013. Niet makkelijk, aangezien het huidige programma nog 10 maanden duurt... Ik weet soms nog niet wat ik de komende week zal doen, laat staan wat ik zal doen in 2011, dus moet het voor de partnerorganisaties ook niet makkelijk geweest zijn. Een intensieve middag dus, en dat in een zaaltje waar de temperaturen volgens mij opliepen tot 40 graden. Water aandragen dus, om uitdroging van de deelnemers te voorkomen! De volgende keer moeten we maar ORS'jes (zoutoplosmiddel) aanbieden ipv koekjes.




Op donderdag en vrijdag hebben we, de 4 cooperanten,ons teruggetrokken op de finca van Ruth en Noe om onze jaarplanning op te maken. Alweer kaartjes! En naarmate de ideeën kwamen, groeide het blad papier...

Eventje nadenken...
Toch nog maar een kaartje verleggen naar de volgende maand...
De regio-cooperanten zijn ook even langsgekomen om hun plannen in ons plan in te voegen.

Het weekeinde heb ik doorgebracht in Oruro, wiens carnaval beschermd erfgoed van de Unesco is. Op twee dagen tijd ik ongeveer het ganse eco-systeem van Bolivia gezien in de bus. Via de Chapare-streek, tropisch gebied waar de coca geteeld wordt, naar Cochabamba, in de groene valleien van Bolivia, tot de hoogvlakte, surrealistische, barre, droge en koude streek, het dak van de wereld. Op zaterdagmiddag kwam ik, samen met duizenden andere mensen, aan in Oruro, een lelijk mijnwerkersstadje dat eenmaal per jaar tot leven komt. Carnaval! Er wordt dan twee dagen aan een stuk gedanst, in prachtige kleren, en elke dans vertelt een ander deel van de Boliviaanse geschiedenis. Google maar eens op: La Diablada, la Morenada, Los Caporales.

Foto uit: la-diablada.blogspot.com (artikel in het Spaans over de Diablada)

Helaas heb ik er allemaal niet veel van meegemaakt, griep en hoogteziekte hebben ervoor gezorgd dat ik om 9 uur 's avonds al in bed lag. Eigenlijk was ik nog bevoorrecht, de meeste touristen hebben in de busterminal moeten slapen. Ik had gelukkig via via een bed kunnen ronselen bij iemand thuis. OP zondag zijn we dan nog even langsgegaan bij Gonzalo Cardozo, een Boliviaanse artiest met een prachtig hart. Cardozo heeft zijn huis omgevormd tot atelier/museum. Hij heeft er meer dan 2000 'planetas' staan. Kunstwerken waarin hij stenen bollen verwerkt en waarmee hij wil aanzetten tot respect voor Moeder Aarde. Indrukwekkend. Na de middag werd de terugreis naar Santa Cruz ingezet. Naar de droge hoogte viel de vochtigheid hier als een zwaar deken op mijn schouders. Ook hier is carnaval in volle gang. Helaas gaat het gepaard met veel ontsporingen. Volgens een vriendin zijn er al een paar doden gevallen in de gevechten die hier ontstaan door drankmisbruik. Zo zie je maar, in Oruro danst de duivel maar af en toe waart hij in de mens.

De Volens-ploeg in Bolivia

Onze Volens-ploeg in Bolivia begint serieuze afmetingen aan te meten. Ik werk met drie colega-coöperanten rond aangepaste vorming in Santa Cruz, en daarnaast hebben we nog een regioploeg voor Peru en Bolivia die rond transversale thema's werkt (comunicatie, methodologie en milieu) en een ploeg die in de Chaco rond solidaire economie werkt met basisgroepen. Samen goed voor nog eens 7 personen. En dan hebben we nog de junior-coöperanten die een jaartje in een van de partnerorganisaties komen meedraaien. Jan-Pieter en Marieke kwamen vorig jaar al aan en zijn even op reis met de familie. Een paar dagen geleden kwamen Julian en Hanne aan. Julian gaat in Plataforma rond educatieve spelen werken en Hanne gaat in Oikia meehelpen om een technische opleiding houtbewerking voor jongeren op te zetten.
Om hun aankomst te vieren was er in Volens een welkoms-ontbijt.

De bijna volledige Volens-ploeg in het regionaal kantoor van Volens in Santa Cruz.

One Way ticket: Aalstsesteenweg - Avenida Brasil - Avenida Piraí

Als er één constante is in het leven van een cooperant dan is het wel dat de dingen snel veranderen, op professioneel gebied, op privègebied, of in de schemerzone daartussen die trouwens steeds groter wordt.
Mijn voorbije twee maanden laten zich samenvatten in drie adressen: de Aalstsesteenweg, de Avenida Brasil, de Avenida Piraí.

Eerste halte: de Aalstsesteenweg.
Na een dik jaar stond ik in december met mijn valiezen en een hoop ervaringen erbij opnieuw aan de deur van het ouderlijk huis in Geraardsbergen. Vier weken lang heb ik me ondergedompeld in (opnieuw polshorloge aan)en volgevreten aan (de chocolade!, de vleesbroodjes!, het brood!, etc etc etc ) de Belgische cultuur. Ik kwam samen met de eerste sneeuw aan, werd op slag snipverkouden maar kon maar niet genoeg krijgen van de wandelingen, de sneeuwmannen, de open haard (dank u papa), het lekkere eten (dank u mama), de uitstapjes met vrienden en familie; enfin één groot feest van terugzien. Hoogtepunt was een weekend met gans de familie in de Voerstreek waar we nog eens samen met alle broers en zussen gezellig tot een stuk in de nacht konden bijbabbelen en hartverwarmende teambuilding-activiteiten doen (zie foto).

Rarara, wie van deze 2 personen bracht een jaar door in het sub-tropische Santa Cruz, alvorens zich buiten te wagen in het Belgische klimaat?


Verder heb ik ook voor de eerste keer eens een indruk gekregen van de brugfunctie die je als cooperant kan vervullen tussen zuid en noord. Ik heb voor een aantal mensen van het dekenaat gesproken over ons werk hier, aangevuld met foto's en video en dat was een leuke ervaring. De Uruguyaanse schrijver, Eduardo Galeano zei dat je van al het zilver dat de Spanjaarden indertijd uit de mijnen in Bolivia haalde, je een brug tussen Potosí en Madrid kan maken, wel met Volens maken wij een brug van woorden van Santa Cruz tot Geraardsbergen!


volgende halte: Avenida Brasil
Aan alle mooie liedjes komt een einde, en daarbij stond het nieuwe jaar al te lonken in Santa Cruz, dus vertrok ik op 19 januari, met de sneeuw in mijn valies richting Santa Cruz. In Chicago strooide ik mijn eerste lading sneeuw, in Miami was ze weeral op, en eens in Santa Cruz had ze zich al getransformeerd tot tropische stortbuien. Die hadden op hun beurt dan weer nieuw leven doen onstaan in mijn appartement in de Avenida Brasil: alle levende materiaal (schoenen, kledij, kussenslopen etc) beschimmeld. Aan de andere kant kon ik wel al meteen met Jan-Pieter en Marieke mee die een tof huis voor ons op het oog hadden. Eén dag terug en ik had al een nieuwe woonplaats!

Voorlopige eindhalte: Avenida Piraí
Ons nieuwe huis waar we alledrie zullen wonen ligt op de vierde ring (zie Googlekaartje, rechtsonder). Het ligt in een condominio, dat wil zeggen een ommuurde, bewaakte verkaveling met publiek gedeelte met zwembad en gym. De inkom is ware Miami-stijl, de stijl van de huisjes heeft denk ik nog geen officiele benaming in de architectuur, maar ik houd het op: Walt Disney in de Efteling. Ik ga dus wonen tussen de bon gens van Santa Cruz, ergens wringt dat, maar goed, ik zal maar aanvaarden dat ik een BoBo (bourgois-bohemien) ben. Zo iemand die goede werken verricht met de ipod in de oren. En ik hoop vooral dat we door daar te gaan wonen rust vinden. In de wijk waar ik nu woon heeft men namelijk een ander concept van privéleven en nachtlawaai dan in Belgie.

De voorkant van het Eftelingen-huisje.

En zo pendel ik voorlopig tussen verschillende plaatsten en taken, of ik combineer zo gewoon. In het nieuwe huis verslagen schrijven over het afgelopen jaar, terwijl ik de beschimmelde kleren uit het appartement van de Avenida Brasil was, en mijn valies van de Aalstsesteenweg uitpak bv. Zaterdag is het grote verhuis!! Nu haast ik me naar Plataforma, waar me een hangmat ligt te wachten. In El Salvador gemaakt door de papa van mijn collega Noé. Een betere eerste aankoop voor het nieuwe huis kan je toch niet verzinnen?