Pasen en verkiezingen in Santa Cruz

Hoe heeft u het paasweekend doorgebracht? Paaseitjes zoeken met op de achtergrond het urbi et orbi van de paus, of misschien wel op de ski-latten?

Ik kon me dit jaar niet verder weg bevinden van de Belgische paastraditie dan waar ik was: In een boerengemeenschap op het platteland. Op Goede vrijdag (een feestdag in Bolivia), stonden Zaida, Andrea en ik om 7.30 's ochtends al bij de stopplaats van de busjes naar Yapacani, een dorp richting Cochabamba. Zaida is de dochter van twee Italianen die zich midden jaren '70 in de boerengemeenschap 'El Condor' gevestigd hebben. In die periode besliste de regering om oerwoud tussen Santa Cruz en Cochabamba over te dragen aan Cochabambinos. De Cochabambinos zijn geïmigreerd en zijn daar de grond beginnen bewerken en verdelen. Zo onstonden verschillende gemeenschappen: El Condor, San Salvador, San Luis etc. In de gemeenschappen, zelfs in deze moderne tijden, heerst nog altijd een sterk gemeenschapsgevoel. Zo is er de figuur van de corrigedor. De corrigedor is een boer die wordt aangesteld door de partij die het presidentschap heeft. Wanneer er een geschil is in de gemeenschap (type: x komt jagen op mijn terrein, y heeft te doen de vrouw van z), gaan beide partijen naar de corrigedor die dan een soort salomons-oordeel velt. En dat oordeel kan ver gaan, de gemeenschap kan zelf beslissen om iemands grond af te nemen. De meeste mensen wonen er nog in houten huisjes, met rieten daken, op een erf waar de dieren rondscharrelen, en achterin grond met fruitbomen. In die omgeving is Zaida dus opgegroeid, tussen de dieren, met tropisch fruit op een armafstand. Haar broer woont er nog, dus dat kwam goed uit voor ons! Chau stad, hola boerderijen!
In Yapacani moesten we eerst naar de veearts, een vriend des huizes die meteen een twee literfles cola bovenhaalde die moest worden opgedrinken met drie man. Een supervriendelijke man die bijna meer wist dan België dan ik: hij had in La Paz altijd bij belgen gewoond.
Bij de veearts in Yapacani kan je krachtvitaminen voor gevechtshanen kopen, goedgekeurd in de VS!

Daarna zijn we op de markt eten gaan kopen voor het weekend. Blijkt dat het fruit er superduur is omdat het grotendeels wordt ingevoerd uit Tarija, dan is een mens eens op het platteland. Gelukkig zou later blijken dat de bomen in de gemeenschap doorbuigen onder het fruit.

Een taxi bracht ons naar het volgende gehucht: Kilometro 27... welgesteld twee aarden straatjes van 100 meter aan beiden kanten van de weg. Er bestaat ook wel een officiele naam, maar geen kat die die kent. Bon, na honderd meter stopt het straatje dus en begint de bush: de laatste etappe van onze reis. Transport vinden was nog niet zo makkelijk. Er waren wel moto-taxis maar die hadden niet veel zin om op hun brommer te kruipen. 'Voor hoeveel wilt u ons voeren?' 'Naar waar?' 'Naar het huis van den Orso.' 'Den Orso? Dat is daar toch ver weg, voorbij het kruispunt naar de rivier nog?' 'Ja, inderdaad.' 'Bwa, ver weg jong.' 'Dus u wil ons niet voeren?' 'Bwaaa, nee jong, t is hoogdag.'
Enfin, uiteindelijk hebben we een lift gekregen achterop de pick-up, bovenop een paar pattatenzakken en hebben we het laatste stuk nog gelopen.

Vrijdagnamiddag hebben we op het terrein van Zaida en 'den Orso' rondgelopen: de beste natuurwandeling ooit! Indrukwekkend, het 'derde oog' dat mensen die in de natuur opgroeien ontwikkelen. Ik voelde me een blinde telkens wanner Zaida weer eens een dier zag, of me de kermerken van een boom/plant uitlegde. Op het einde van de dag zijn we in de beek gaan uitblazen, visje gaan vangen volgende methode van de wasvrouwjes: met een grote doek op de bodem van de beek die je dan snel optrekt.

's Avonds was het: met de kippen op stok gaan, want: om vijf uur kraaide de haan al dat het hoog tijd was om de koeien te gaan melken. Gelukkig hebben ze me dat vorig jaar in Misión Timoteo geleerd. Ik draai ondertussen mijn hand niet meer om voor een koebeest meer of minder. Daarna zijn we vertrokken naar een goed bewaard geheim van de papa van Zaida: een waterval, op de top van de heuvel. Zes uur lang stappen door het woud met de machete in de hand, totdat elk beekje dat je passeert een weldaad voor de voeten wordt waar je als een plant gaat staan in opladen, en je al snel leert geen bomen of planten vast te grijpen; beter vallen dan in de doornen te grijpen of de mogelijke bewoners (insecten in alle vormen en maten) te verstoren.


Vers bergwater blijkt een delicatesse te zijn, en fruit de beste dorstlesser. En onze pic-nick de allerlekkerste feestmaaltijd van de wereld!
Wie goed kijkt, vindt een typische Belgische lekkernij!

Maar de beste beloning was de waterval, verborgen in het woud, waar we uiteindelijk kwamen: hidromassage hoog op de heuvel, en daarbij nog drinkbaar ook!

Op de terugtocht kwamen we een fransman tegen die al 15 jaar in een hutje midden in het woud woont en die ons uitnodigde op zijn stuk grond. Fabuleus, daar zit je dan: aan het keuvelen over de politiek, midden in het woud, een sapje cupuazu aan het drinken dat je net aan de rivier hebt gemaakt uit een tutuma-kommetje, gevolgd door een soepje waarin je de helft van de groenten niet kan indentificeren. Ik kreeg nog een hoop coca-bladeren mee om een beetje krachten te winnen voor het laatste stuk van de tocht.

Zondag hebben we verse spaghetti gemaakt en eindelijk het vlees opgegeten waarmee we vrijdag twee uur mee hadden rondgezeuld in de brandende zon. Daarna nog eens gaan plonzen in de rio Condor, langs het gemeenschapsterrein waar ze de mensen aan het uitleggen waren hoe ze moesten stemmen (met grote fotos van elke kandidaat) en dan richting Santa Cruz.

Terug in Santa Cruz vielen we in de verkiezings-'festiviteiten'. Percy Fernández wordt voor de vijfde keer burgemeester en Ruben Costas opnieuw gouverneur, met dat verschil dat het vroeger 'prefect' was en nu, met de autonomiën dus 'gouverneur.' Beide zijn van rechtse partijen. Voor de cruceense krant voldoende om op de voorpagina te schreeuwen: Costas en Percy vernietigen de MAS (linkse partij van Morales). Op de Plaza was er een groot feest, veel: Viva Santa Cruz en Percy die ladderzat het publiek aan het toewauwelen was, met aan zijn zijde Costas om hem recht te houden. Moraal van de toespraak van Percy: we zijn een moedig volk (de Cruceños), en pas op, we zijn niet alleen moedig, we zijn ook een mooi volk, want moedig zijn dat kan iedereen, maar mooi zijn dat kan niet iedereen...... ?!?!?!?

Waar de krant minder nadrukt op legt is dat, in tegenstelling tot vorige jaren, nu ook de schepenen en de asambleisten recthstreeks verkozen hebben, en dat MAS iets minder dan de helft van de zetels in die raden heeft. Benieuwd wat dat zal brengen. De MAS-tegenstander van Costas, Jerjes Justiniano, aanvaard de stemminguitslag niet. Hij zegt dat de tellingen uit de provincies, waar er normaal gezien meer MAS-aanhangers zijn, nog ontbreken, en dat binnen 60 dagen zal blijken dat er een tweede ronde komt. Wordt vervolgd!